Wat een intens verdrietig nieuws! Ik ken Jolanda van onze studie Agroproduktkunde. In haar gezellige studentenflat dronk ik voor de eerste keer thee met mangosmaak… hoewel we al jaren geen contact meer hadden (behalve via LinkedIn) is mijn eerstvolgende kopje thee (met fuitsmaak) op haar gedachtenis. Ik koester goede herinneringen aan haar opgewektheid, rust, inzet en betrokkenheid. Ontzettend veel sterkte gewenst aan haar gezin en geliefden om dit grote gemis een plekje te geven.
Janneke

Lieve familie van Jolanda,
Want een intens verdriet en gemis van jullie mooie en krachtige moeder, vrouw, dochter, zus .. Wij leven met jullie mee.
Achter de tranen van verdriet schuilt de glimlach van herinnering.
Liesbeth & Mathijs
Steef & Susanne

Met grote verbijstering zag ik dat mijn oude collega en goede kennis Jolanda van ons is heen gegaan. Allebei zijn we bij MarketResponse begonnen op de afdeling datalyse. Samen hebben we nog een team Continu gevormd. We zijn toen met het team nog langs geweest toen ze net moeder was geworden. Ik had speciaal een jumpertje van FC Utrecht gekocht. Ook staat me nog de trip naar onze collega's in Hongarije nog altijd in mijn geheugen gegrift. We zaten een week in Debrecen en hebben elkaar een stuk beter leren kennen. Ook heb ik haar zo goed en zo kwaad als dat kon geholpen in haar strijd tegen borstkanker. Wrang is ook dat haar sterfdag nu dezelfde is als die van mijn moeder. Ik wens Jaap, de kinderen, en allen die dicht bij Jolanda stonden heel veel sterkte de komende tijd toe ... Mijn condoleances.

Hoe oneerlijk en verschrikkelijk om te horen dat Jolanda er niet meer is. Oneerlijk omdat zij deze ziekte al eerder was tegengekomen op haar levenspad. Afgevinkt zou je dan hopen…
Verschrikkelijk omdat deze wereld zo veel mooier is met haar aanwezigheid. De wereld zou wel een dozijn Jolanda’s kunnen gebruiken. Haar rust, oprechte interesse in anderen, bedachtzaamheid, relativerende vermogen, werkinhoudelijke kunde en bescheidenheid; ze is voor mij een lichtend voorbeeld als collega en als mens.
Werk is maar werk en je zult later niet persé herinnerd worden om die fantastische data analyses; maar Jolanda maakte het werken zelf de moeite waard. Door de sociale interactie met elkaar aan te gaan zonder daarbij ooit te oordelen liet ze iedereen maar dan ook echt iedereen in zijn/haar/hen waarde.
Als ik aan Jolanda denk, denk ik ook aan bescheidenheid. Bescheidenheid waarbij ik soms wel een dacht (en uitsprak) dat ze wel meer voor zichzelf mocht opkomen. Maar als ik het gesprek met haar hierover aanging was steevast de kern van haar antwoord genoeg is genoeg en dit werkt voor mij. Lees: de vrijheid om op tijd naar huis te gaan om er te kunnen zijn voor Melissa en Babette. Zo staat het beeld mij op het netflies gegrift hoe zij in haar felgroene boodschappen autoblik van de Foodstep parkeerplaats afrijdt tussen al die audi’s, bmw’s en andere dure auto’s.
Mijn laatste contact met Jolanda was om te verkennen of ik een plekje voor haar bij het RIVM kon regelen door eventueel een gesprek met mijn leidinggevende te regelen. Wat had ik haar daar graag als collega willen verwelkomen. Maar toen zij vertelde dat zij voor zichzelf was begonnen vond ik dat ook wel erg bij haar passen (autonomie van werken) en héél stoer!
Jolanda is niet meer: hoe onwerkelijk. Wetende dat haar unieke genen zijn doorgegeven aan Melissa en Babette en te weten dat zij velen op aarde oprecht heeft geraakt in het hart is de (toekomstige) wereld door Jolanda toch een stukje mooier geworden!
Sterkte aan iedereen die het voorrecht heeft gehad Jolanda te hebben gekend.
Liefs,
Janneke van Heereveld (ex-collega Foodstep)

Beste Jaap, Melissa en Babette,

Woorden schieten te kort. Wij wensen jullie veel kracht en sterkte toe.
Sterker dan de dood is de liefde

Willem en Caroline Rip