Ik mis je steun aan mijn lieve zoon.
Je volwassen woorden die je hem mee geeft.
Hem te doen weten het doet ertoe, jij doet ertoe.
Ik mis je omdat jij het juiste wist te zeggen bij een probleem.
Waar kunnen wij je nu vinden, waar ben je dan?
Ik zie je niet, ik hoor je niet, weg verdwenen van mijn netvlies.
Ik zag je niet eens veel maar des te meer betekenden die weinige momenten waarbij onze ogen elkaar ontmoeten.
De herkenning in je blik, die herkenbare levenspijn mag ik niet meer met je delen.
De tranen die mij resten, vertellen mij:
Het gaat nu niet om later, als mijn volgend leven komt.
Het gaat om hier en nu het beste er van maken.

Ik hoop dat Jolande rust heeft gevonden.
Heel veel sterkte en kracht om dit verleis te kunnen verwerken en te dragen.
Riet Wamme