Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Pap heeft zijn leven geleefd waarvan dik 43 jaar samen met mam en ons.
Hij is altijd heel gelukkig en tevreden geweest binnen ons gezin.
Mam is in 1996 overleden iets wat hij niet te boven kwam want zij was altijd de spil in ons gezin waar alles om draaide en zij was het die alles regelde binnen ons gezin dus toen moest hij voor het eerst in zijn leven zelf overal voor zorgen.
Wij kunnen wel zeggen dat hij dat geweldig heeft gedaan ondanks zijn gemis en verdriet, zijn lijfspreuk: Niet klagen maar dragen dat droeg hij ook uit naar iedereen om hem heen.
Wij wisten wel beter maar altijd probeerde hij toch opgewekt te zijn voor ons en altijd kwam toch zijn humor nog om de hoek kijken.
Hij kon ons en een ieder om hem heen echt doen schaterlachen met zijn opmerkingen maar soms ook ontzettend verbazen.
Maar nog halen we vaak de grappen en grollen op die hij altijd zo smakelijk kon vertellen.
Ook redde hij zich heel goed met zijn huishouding, mam zou trots op hem geweest zijn zeker weten!!!
Hij deed alles zelf tot op het laatst toe terwijl het echt niet meer ging maar zelfs dat verzweeg hij voor de meesten om hem heen omdat hij een ander er niet mee lastig wilde vallen.
Hij werd ziek en kreeg wat klachten en toen hij begin oktober met mijn broer naar het ziekenhuis ging voor controle bleek het echt goed mis te zijn met hem.
Zozeer zelfs dat hij gelijk daar moest blijven en niet meer in zijn huisje is geweest.
Hij is vanuit het ziekenhuis overgeplaatst op een terminale afdeling in een tehuis en daar is hij na 14 dagen ook al overleden.
9 Oktober kregen we te horen dat hij longkanker had en dat het ook uitgezaaid was naar zijn hoofd e.d. en 10 nov. is hij overleden dus het is in een razend tempo gegaan we konden het nauwelijks bevatten.
Hij heeft zich tot het laatst toe heel moedig er doorheen geslagen en alles over zich heen laten komen.
Hij onderging alles gelaten en als model patiënt zelfs op zijn sterfbed hielp hij de verpleging nog iets wat ons tot in het diepst van onze ziel ontroerde.
Hij wilde graag naar mam en had zijn strijd gestreden en voor hem gelukkig werd er snel gehoor gegeven aan zijn gebeden, maar voor ons was het allemaal niet te bevatten.
Hij was mijn laatste ouder die overleed en dit is op zich ook een heel ingrijpend iets ineens voel je je dan zo eenzaam en alleen.
Mijn grote pap die de hele wereld aan kon had ons verlaten en ik zijn meissie moest verder zonder haar grote steun en toeverlaat.
Tja, het leven heeft zijn wrede kanten en dit was er één van.
We blijven hier achter met een mateloze bewondering voor hem en met een groot gevoel van dankbaarheid voor zoveel liefde en er zijn voor ons.
En in onze harten horen we hem nog vaak lachen en humoristische opmerkingen maken en dat zullen we ook altijd koesteren.