Joost, wat gaan we lang terug samen
Als klasgenoten op het Strabrechtcollege, op stap in de JOEK en op Stratum, en als treinmaatjes, studievrienden en dispuutsgenoten in Utrecht.
We zijn in de afgelopen 35 jaar geworden wat we toen in de brugklas nog niet konden vermoeden. En we hebben het allemaal met elkaar mogen beleven; we groeiden van puber naar student, van bijldraoger naar Aonvoejer, van jongvolwassene tot vader en echtgenoot.
En in al die jaren heb ik je leren kennen als een mooie kerel met een hart van goud, graag gezien in elk gezelschap; vol passie, rechtdoorzee en altijd in voor n geintje.
De herinneringen blijven. Ik zal ze koesteren nu jij er niet meer bij zal zijn. Rust zacht

Bram Loog

Lieve Joost,
We waren collega's bij de NVN. Jij werkte er net toen ik kwam. Je was destijds de enige man in ons team, maar je hield je goed tussen al die vrouwen, en het was een soort extra dimensie die je toevoegde. We waren een heel hecht team, en deelden naast gezelligheid ook lief en leed met elkaar. Eindeloze gesprekken werden gevoerd tijdens onze lunchwandelingen over diverse onderwerpen. Wat vooral opviel was je humor, je kennis over zoveel onderwerpen, je passie voor sport, je tomeloze inzet en betrokkenheid voor je werk, en natuurlijk je liefde voor Freia en je gezin. Toen ik zeer onverwachts weg moest, sprong je gelijk voor mij op de bres. Een voor allen, allen voor een.
We bleven contact houden, en dat was fijn. Toen je begon te kwakkelen met je gezondheid maakten we ons allemaal zorgen, en jij ook. En toen kwam dat bericht dat je ernstig ziek was. Daarna konden we alleen maar meeleven en steun betuigen, maar we stonden aan de zijlijn. Het was moeilijk maar ook mooi om je appjes te lezen. Wat ik zo indrukwekkend vind is je moed en je doorzettingsvermogen, en je vechtlust. Je had het niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal. Ondanks dat ging je er telkens weer voor.
Zo bijzonder ook dat we tot het laatst "een lijntje" met elkaar hadden, ook al was het op afstand. Je bleef open en eerlijk over hoe je erin stond, ook toen de hoop vervlogen was.
Het is zo onwerkelijk dat je er niet meer bent. Maar je hebt een onuitwisbare indruk achtergelaten, en ik ben
dankbaar dat ik je gekend heb.
Rust zacht lieve Joost.

Na vier jaar spanning, hoop, teleurstelling, moed en positiviteit, heeft nu dan toch het afscheid van een prachtig mens zich voltrokken.
Wij leven enorm mee met de familie en vrienden die Joost in zijn strijd van dichtbij hebben mogen meemaken en de teleurstellingen hebben gevoeld.
Ook al hebben we Joost al heel lang niet meer gezien, we hebben voldoende gehoord om te begrijpen wat er zich afspeelde in de afgelopen 4 jaar. Wat dan in je opkomt is direct "Doodzonde"!
Heel veel sterkte allemaal en hopelijk geven de bijzondere, positieve herinneringen aan Joost sterkte, levensvreugde en een voorbeeld.
Frans & Maria van den Bersselaar
Geldrop

Ge kent wel die goestingmaker uit Lappegat
Een cyclist die de koers zo liefhad
Ondanks die verdomde tumoor
Snokte hij nog jarenlang door
Vol vertrouwen dat er nog wat in het vat zat

Dank voor alles, mooie kerel