Lieve Jos,
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk,
Er komen steeds meer momenten dat ik denk he dat is weer een teken. Muziek daar hadden we heel veel mee. Krijg ik een herinnering op Facebook in april gaf je me 4 hele mooie rode rozen voor dr jaren die we samen waren. We hadden iets met punaises, door het vele verhuizen, gebruikte we die regelmatig om tekeningen of foto's op te hangen. Eind september 2016 besloten we een lat relatie te proberen. We hadden allebei onze issues, konden niet met maar ook zeker niet zonder elkaar. In augustus 2018 zag ik je lopen en ondanks dat we wel telefonisch contact hadden via app Messenger of gewoon bellen, het was te heftig voor ons beide. Ik kon je niet meer helpen het deed me zo intens veel pijn toen ik je zag lopen en Grump me besprong en jij in je eigen wereldje liep zonder me op te merken. We zouden samen oud worden, 3e keer was scheeps recht. We hebben toen een keuze moeten maken voor elkaar. Want we hadden allebei de kracht en energie niet meer. We groeide uit elkaar. Jij ging rechts ik ging links of andersom. Je hebt gestreden en daar ben ik trots op want we waren 24/7 samen. Lachen, huilen, hele stomme grappen, diepe gesprekken, zelfde liefde voor dieren waardoor we steeds meer vogels en duiven kregen. Met de motor naar België, en zo gelachen en gezellig dat we er een paar dagen achter aan plakte. Die vogeltjes markt, waar onze 1ste parkiet Poeh vandaan kwam, we ons lieten om praten om vervolgens 2 konijnen en 3 cavia"s van de slacht te bevrijden. Op de motor terug naar Nederland hoe dan met al die beesten? Bea en crea naar de Blokker van die plastik kratten gehaald hooi erin en 2 jutten tassen onder de buddy van de motor door poeh in een speciaal doosje in me jas en vol gas naar Nederland. Nou dat ging na 9 uur rijden helemaal fout een of ander soort hostel dachten we 1 nachtje blijven beestjes eten drinken hooi overal en maar lachen Poeh die toen zijn naam op eiste om op je mooie gladde kale hoofd te poepen. Totdat we er achter kwamen s'ochtend bij vertrek dat het zo'n ranzig hotelletjes was waar minnaars met elkaar afspraken toen hadden we het helemaal niet meer. Vonden het al zo vreemd dat we geen id moesten laten zien, gelukkig maar achteraf want de beesten hadden goed huis gehouden hooi poep eten dus vluchten. Eindelijk thuis gekomen een konijnen villa geregeld daar woonde ze gewoon allemaal bij elkaar zelfs Poeh tussen de konijnen en cavia"s. Het ging steeds beter je ging trainen voor de commando's hobby's schilderen, hout bewerken, tekenen, verhalen schrijven en de beesten en onze samen knuffelen op de bank avatar kijken die boom zo mooi dat wilde we ook weg van de harde wereld lekker met onze kinderen en beesten. Als ik nu kijk wat er opeens allemaal dit jaar gebeurd. Thunderdome terug, 2e Avatar in de maak een film van breaking bad en dan weer het gevecht van het jaar Rico tegen Badr. Hele huis meestal vol met vrienden van de kids of ons. Gezellig kaarten, of wie wat ben ik Mario kart. Ondanks dat we echt even een totale time out hadden genomen omdat het teveel pijn deed om jou zo te zien vechten tegen je drugs verslaving. En jij het te zwaar had omdat je best vaak eenzaam was, en continue in gevecht was met jezelf en je gevoelens. De mensen die misbruik van jou altijd maakte omdat ze altijd welkom waren of je ze met de auto een slinger gaf zoals jij dat noemde. Het was echt klaar voor jou, je hebt zo lang gevochten en kon dan toch de knoop niet door hakken. Gelukkig heb ik je leren kennen en heb ik veel gelachen, gehuild, liefde, warmte ook van je familie met open armen ontvangen ik met me eigen issues en 2 puberende kids, maar altijd met liefde door je ouders en zussen en zwa's opa en oma en natuurlijk al die kids opgenomen in de familie. Ik hoop oprecht dat ik je nog een aantal jaren gelukkig heb kunnen maken, jij mij wel. Maar haat en liefde ligt dicht bij elkaar zei jij altijd. En je trok je steeds vaker terug in d3 box rommelen, messen maken op de slaapkamer. Merkte je ups en downs. Was ook niet makkelijk de situatie. Ik voelde ons gewoon uit elkaar groeien en jij ook. We hebben het geprobeerd niet 1x maar wel 10x. Maar de enige die jou kon helpen was ik ook niet meer. Uren praten en volgende dag om 5.45 op voor Nikki die naar school moest. Ik zag je steeds harder vechten en dan opeens was je er weer nieuwe hobby tatoeëren en dan ging het weer manden goed je was te slim te gevoelig te lief te realistisch te behulpzaam, maar ook te onzeker, vertrouwde bijna niemand meer en zag en voelde de pijn. Ik trok me muur op en dacht hij stopt wel als ie echt verder met me wil. Ik werd hierdoor nog onzekerder en voelde me waardeloos want de drugs won. Maar nu we een half jaar en paar weken verder zijn. Zie ik je nog alleen maar als de leuke lieve gekke warme creatieve Jos. Me muur is er nog steeds, maar niet voor jou omdat ik nog zo mega veel van je hou. En nog steeds niet open sta voor een andere man of relatie in me leven. Ik mis je
