Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Langzaam ben je van ons weggegleden,
elke dag een beetje meer.
Telkens werd je weer iets ontnomen,
de energie van vroeger was er niet meer.
Wij zagen allen je stille verdriet
maar de pijn verhelpen konden we niet.
Het is een groot gemis, een stille pijn,
dat je nooit meer bij ons zult zijn.

Hieronder volgen fragmenten die Martin Omtzigt op de dag van de crematie heeft uitgesproken in het bijzijn van de kinderen en hun partners en de kleinkinderen.

IN MEMORIAM AAN JOSEPHA MARIA VERSTEEG

Woorden uitgesproken ter gelegenheid van de crematieplechtigheid van José Versteeg, door haar echtgenoot Martin Omtzigt op maandag 26 september 2016 om 10.00 uur in Uitvaartcentrum Bouwens, Noorddammerweg 40, te De Kwakel.

Op 27 oktober 1932 wordt Josepha Maria geboren uit moeder Wilhelmina Johanna van der Bijl, geboren 17 februari 1889 te Amstelveen. Wilhelmina's vader was architect.
De vader van Josepha Maria is Antonius Theodorus Versteeg, roepnaam Toon, geboren 15 januari 1888 te Alphen aan de Rijn. Zijn vader was bakker.
Het eerste kind van deze ouders werd op 22 maart 1925 geboren en zij noemden haar Josepha Maria Agnes en zij heeft geen dag het levenslicht mogen aanschouwen.
De huisarts, dokter Wagner, gaf als verklaring voor deze vroeggeboorte dat moeder Mina (zo werd ze genoemd) een zeer zware tijd had doorstaan. Moeder Mina had reeds vijf kinderen uit een eerder huwelijk met Johannes Raadschelders, geboren 6 juni 1885 en hij is tijdens de griepepidemie overleden op 19 maart 1920.
Daarna werden geboren Roel, Wim, Jozef en als tiende kind Josepha Maria met als roepnaam José. José heeft veel over haar kinderjaren verteld. Aan haar broertje Jozef heeft ze een fijn speelmaatje gehad.

Het analytisch vermogen was bij José al in de kinderjaren sterk ontwikkeld. Ze was toen al indachtig dat het aanhangen van een religie niets anders was dan lid te zijn van een vereniging. Sommigen gingen naar de kerk, anderen gingen b.v. naar een tennisclub. In een dorp werd vroeger veel gedaan uit menselijk opzicht, zeker zoals haar ouders met een bakkerij. Als je uit de pas liep behoefde je de andere dag niet met brood langs de deur te gaan. Het onderscheidende vermogen heeft haar leven verrijkt. Waarvoor anderen soms geen verklaring konden geven, wist José zonder iemand te kwetsen het een plek te geven.

Een andere hoog ontwikkelde eigenschap was luisteren. Velen hebben steun gehad omdat ze hun verhaal aan José kwijt konden met de wetenschap dat het niet werd doorverteld. Nooit heeft ze het vertrouwen, dat in haar gesteld was, beschaamd.

Vooral het beroep kleuterleidster was op haar lijf geschreven. Pedagogisch zowel in theorie alswel in de praktijk had José door haar inzicht voor velen een toegevoegde waarde. Op reunieen kwamen kinderen van toen, inmiddels ouders van nu, haar als nog bedanken voor haar liefdevolle begeleiding.

De periode dat José presidente was van Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen afdeling Uithoorn heeft haar een grotere eigenwaarde gegeven. Ook aan de sportieve activiteiten zoals jeu de boules in de zomer buiten en badminton binnen heeft José fijne momenten beleefd. Helaas door blessures gekweld moest ze ermee stoppen.

Vriendschap, ja intense vriendschap, kan het leven meerwaarde geven. José had op anderen een uitstraling die uniek was. Bert Witteveen mag hier zeker genoemd worden. Bert kwam jaren lang als huisvriend van José over de vloer. Voor beiden was deze platonische liefde bijzonder.

De eigenschap zich in te leven in het gevoel van anderen was ook sterk ontwikkeld. Juist deze eigenschap was voor José zelf belastend. Haar gevoelens projecteerde ze op de mensen die er heel anders mee omgingen. Innerlijk vond José de samenleving hard, te hard. Ze heeft zich staande gehouden in deze harde wereld. José was zacht van karakter, te zacht voor deze maatschappij. Over veel hetgeen fout ging in de samenleving voelde ze zich schuldig, ondanks dat het geheel buiten haar invloedsfeer omging. Het vermogen om te overleven heeft haar veel energie gekost.

Vele levensbedreigende operaties heeft José ondergaan en doorstaan. Op haar wil om te overleven is ze doorgegaan. De laatste tijd sprak ze de hoop uit ´´Als mijn kleinkinderen Cedric en Soraya, Shirvan en Xavier hun Oma in hun leven nog maar kunnen herinneren. Dat zou mooi zijn.´´

De laatste tijd was de voortslepende pijn in haar botten en gewrichten onleefbaar geworden. Opname in het Amstelland Ziekenhuis, waar een start werd gemaakt om de geconstateerde ziekte van Kahler te bestrijden, werd door haar goed gevonden. Na een paar wekelijkse bezoeken met chemo injecties heeft ze besloten om hiermee niet verder te gaan en thuis proberen de dag met pijnbestrijding dragelijk door te komen.
Opname in het ziekenhuis wilde José absoluut niet meer. Wanneer de aftakeling van het leven als gevolg van botmetastase en osteoporose danig onleefbaar wordt, besluit José zelf hoe en wanneer ze het leven wil beeindigen. Een euthanasie verklaring wordt opgemaakt en heeft ze in het bijzijn van de huisarts getekend en overhandigd. Dit besluit vonden wij moedig en respecteren ik en de kinderen eveneens. Hoe moeilijk dit ook was.

José, natuurlijk zal er een grote leegte ontstaan nu je er niet meer bent, maar wetende, dat je je hele leven ten dienste hebt gestaan voor een ander, vanaf je huwelijksdag op 9 februari 1959 voor je man Martin en later voor onze kinderen en kleinkinderen, hebben wij gezamenlijk iets moois opgebouwd waar je trots op kan en mag zijn.

José, je kleinkinderen, Cedric en Soraya, Shirvan en Xavier hebben de liefste Oma van de wereld gehad. Heel veel dank daarvoor.
José, je kinderen, Anne-Mieke, Juliette, Erwin en Dennis hebben de liefste moeder van de wereld gehad. Heel veel dank daarvoor.
José, je man Martin heeft de liefste en meest bijzondere vrouw van de wereld gehad. Heel veel eerbied, respect, waardering en dank daarvoor.

José, het is volbracht.