Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Al zijn ze nog zo droef
de dingen die gebeuren,
er komen nieuwe kleuren,
er komt een nieuwe dag.

Maar jij, onze liefste jij,
jij hebt ons van jouw leven
het mooiste stuk gegeven
want jij, mijn liefste zus
jij gaf ons zoveel dingen
het sterke en het broze,
de glimlach in je ogen
het blije en je dromen
de hoge regenbogen...
Jij hebt ons leren zingen:
ik heb het leven lief.

Mijn verhaal
Toen ik vrijdag 14 februari terug kwam van het skeeleren en door St Jacob ging, zag ik een ambulance over het plein racen. Ik dacht nog bij mezelf waar zou die heen gaan.
Ik was net een kwartiertje thuis toen mijn vader belde, Josien mijn zus die op vrijdag altijd naar paardrijles ging was op de manege zomaar in elkaar gezakt, hartritmestoornissen. Eerst hebben omstanders haar geprobeerd te reanimeren, toen kwam de dokter die de reanimatie heeft voortgezet en daarna het ambulance personeel die haar met schokapparaten reanimeerden. Niets lukte. Toen zijn ze naar het ziekenhuis gegaan. Mijn vader en Josien haar beste vriendin Marije hebben mij opgehaald en we zijn ook naar het ziekenhuis gegaan. Daar kregen we van de artsen te horen dat we ons op het ergste moesten voorbereiden. Ik wist op dat moment niet wat ik hoorde, hoe kan dat nou. Iemand die altijd gezond was zakte zomaar in elkaar en wij moesten ons op het ergste voorbereiden! Iets wat voor mij niet te bevatten was. We zaten met z’n vieren in een aparte kamer voor spoedgevallen. Ik, mijn moeder die met de ambulance was meegegaan, mijn vader en Marije. Op dat moment waren er geen tranen, we verkeerden in een soort roes. Josien is binnengekomen op de spoedeisende hulp en later die dag is ze verhuisd naar de Intensive Care. Ze werd daar kunstmatig in leven gehouden, ze lag aan de beademing en haar hart klopte kunstmatig. De eerste keer dat ik haar mocht zien was verschrikkelijk. Ze lag aan alle apparatuur die ze in het ziekenhuis hadden, allemaal slangetjes. Ik kon er niet lang zijn.

Overige informatie
Het was vrijdag avond en de familie kamer zat vol. ’s Avonds laat ben ik naar mijn vriendin en haar familie gegaan. Mijn ouders bleven in het ziekenhuis. De eerste paar dagen waren afwachten, hopende dat ze het haalde. Ze konden pas na drie dagen duidelijkheid geven over de toestand van haar hersenen. Hiervoor deden ze maandag een eeg test. Haar hoofd zat vol met epilepsie en hierdoor konden ze niets zien. Dit was een slecht teken. Ze hebben haar toen medicijnen gegeven tegen epilepsie. De tweede test was een klein beetje positief. Er was hersenactiviteit dus voor ons weer hoop. De arts wilde voor de zekerheid een ct scan doen. De uitslag was niet positief, haar hersenen zaten vol met zwellingen die steeds erger werden. De kans dat ze het nog zou redden was heel klein. Dinsdag hebben de artsen nog een eeg test gedaan. De uitslag was helemaal niet positief,
er was geen activiteit meer in de hersenen. Ze was hersendood. Toen moesten we een tijd bepalen dat ze alle apparaten los koppelden. Josien is dinsdagavond om 19:15 overleden.
We draaiden de muziek van Krezip, Promise.

Josien is overleden aan acute hartdood zoals de artsen dat noemden. Ze is hierdoor zomaar in elkaar gezakt. Ze heeft vijf dagen in het ziekenhuis gelegen en is toen overleden.
---
Sido Rooswinkel is nog geen jaar later, op 15 december 2003 overleden.
Alida heeft voor Sido een In Memoriam ingezonden.