Het is ruim 35 jaar geleden dat Judith inloophuis de ruimte binnen stapte.
Het was op de feestelijke opening (31 december 1988) en we hadden uitnodigingsflyers in de wijk uitgedeeld. Ik vond het best spannend. Jaap en ik waren in Almere komen wonen om dit inloophuis op te zetten. De eerste 8 jaar woonden we er boven met ons gezin.
Judith was die middag de allereerste en ook enige bezoeker. Dat zij zoveel zou gaan betekenen voor het inloophuis hadden we toen nog niet kunnen vermoeden.
Hoe fijn en bemoedigend was het om al meteen van haar te horen dat dit precies was waar zij zo’n behoefte aan had! Een huiskamer in de wijk. Ze was heel blij met dit initiatief.
Deze huiskamer is haar 2e thuis geworden. Zo voelde het voor ons, en ook voor haar. Ik zou niet weten hoeveel mensen er dankzij haar zijn binnen gekomen, maar het moeten er heel veel zijn geweest! Zij nam ze zelf mee of attendeerde hen erop dat zij er welkom waren. Wat heeft zij een verbindende rol gespeeld!
Een greep uit zomaar wat herinneringen aan haar wil ik hier delen.
Wat heerlijk kon Judith koken! Ik was altijd blij als zij de donderdagmaaltijd verzorgde. Het werd meestal iets wat ik zelf nooit zou kunnen bedenken. Sowieso heel lekker en gezond. Maar vaak ook zo verrassend. Ik benijdde haar om haar kookkunst en creativiteit daarin.
Als ik, of iemand anders, ergens mee kampte, een kwaaltje of aandoening, dan wist Judith altijd wat daaraan ten grondslag kon liggen (vaak iets met vitamine B12) en stortte zich dan vol overgave op het delen van haar kennis erover en het geven van raad.
Nadat wij waren gaan wonen in de buurt vlakbij Judith, viel er vaak op mijn verjaardag een kaartje in de bus, met een lieve, snel opgeschreven krabbel. Soms nog net te ontcijferen, maar zo attent dat ze eraan dacht dat ik jarig was! Maar ook buiten verjaardagen vielen er soms kaartjes of folders in de bus over bepaalde onderwerpen die ze onder onze aandacht wilde brengen, met een snel geschreven krabbeltje van haar.
Ik denk dat het 33 jaar geleden is, dat ik met haar naar Culemborg ging. Ik had mijn rijbewijs nog niet, en wilde daar naar een grote pianozaak. Judith had toen een oud autootje en bood aan om mij te rijden. Het was druk op de snelweg en af en toe zat ik wel te huiveren…Ik weet niet of het gebrek aan rijervaring was, of dat het gewoon haar rijstijl was, maar het was een spannend avontuur, zullen we maar zeggen. Waar we ook samen om hebben gelachen, volgens mij.
Judith was een heel gedreven mens, met veel zorg en liefde. Ik heb grote bewondering voor hoe ze altijd klaarstond voor anderen en haar huis openstelde om onderdak te bieden.
We hebben 35 jaar met haar opgetrokken. Lief en leed met haar meegemaakt en gedeeld. Het voelt nog steeds zo onwerkelijk dat ze er niet meer is. Ik zal haar zeer missen en ze zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden.
Loes de Graaff
