Dag lief Juudje,
Vandaag op je geboortedag konden de slagroomsoezen natuurlijk niet ontbreken.
Ik mis je waanzinnig. En voel je ook dichtbij.
Ik mis je fysieke verschijning. Je intense knuffels. Je dikke grote glimlach. Samen lachen tot het overging in huilen en weer in lachen. Je levenskracht en vreugde. Zo krachtig dat ik je altijd dichtbij voel. Dat geeft een soort van troost maar tegelijkertijd maakt dat juist het gemis aan jou ook zo groot.
Ik weet het ook wel lieverd.
Je bent overal en ergens.
Dikke omhelzing, Triesje

Zo zie ik je voor mij : aanwezig met je krullende bos haren, de sprekende ogen en een grote glimlach.
Op vrijdag troffen we elkaar voordat we aan het werk gingen op Hypericon, of tussendoor om te delen hoe we in ons leven stonden. Vaak met jouw sprankelende lach, soms met onze zorgen in liefde voor onze kinderen en soms met een traan.
Ik denk aan jouw aanwezigheid, jouw energie en de plannen die je al had gemaakt met enthousiasme om na jouw herstel mee aan de slag te gaan op Hypericon in het werk dat je met zo veel warmte deed.

Mooie vrouw ik wens je al het moois op de plek waar je bent.

Lieve Judith, lieve Albertjan, Jaro, Guus en Rosa,
De eerste keer dat ik je zag Judith, was op het kleuterplein van de Parcivalschool. Ik haalde daar voor het eerst Seb op, die bij Jaro in de klas zat. Je kwam direct naar me toe, met je welbekende stralende lach, en je zei direct, “Hey, jij bent vast de moeder van Seb”. Wat leuk dat jullie op school zijn gekomen. Ik ben Judith, de moeder van Jaro en klassenouder. Als er iets is of als je vragen hebt, dan sta ik voor je klaar”. Ik voelde me zo welkom daar op het plein en ook was er meteen een klik tussen ons. Jaro en Seb bleken goede maatjes en gingen vaak spelen. Wij spraken ook af. Het mooiste moment nog wel was dat je zei, nadat we de jongens op school hadden gebracht, “kom we gaan koffie drinken in de stad”. En dat was dan niet in een café, maar in de estafette, de biowinkel op de Steenstraat. Want daar hadden ze zo’n leuke speelhoek voor Mara en Guus. Dus wij de supermarkt in en lekker koffie drinken en die kids spelen en toen kwam ook Jos (je tenor broeder van het koor) binnen en die dronk gezellig mee. Voor mij een heerlijke dierbare herinnering. We hebben nog een keer gezellig bij ons gegeten met de mannen en de kids.. en kregen toen nog een boze app van de buurman of het zachter kon.. we hebben er hard om gelachen. Na de kleuters werd onze klas gesplitst. Ik weet nog goed waar ik stond toen ik de lijsten opende en zag dat Jaro en Seb niet bij elkaar in de klas kwamen. We hebben toen meteen met elkaar geappt. Mogelijkheden bedenken om ze toch bij elkaar te krijgen. Helaas lukte dat niet. Uiteindelijk zijn we met Seb halverwege klas 3 van school gegaan en is ons contact verminderd maar in het koor zagen we elkaar nog altijd en als we elkaar zagen, was daar die knuffel en een bij klets. Ik zag je altijd genieten in het koor. Ik was altijd blij als je er was. Je hebt zo’n sprankelde energie over je, gewoon aanstekelijk. De laatste keer dat ik je heb gezien was 18 december 2022 tijdens het optreden met het koor in de Waalse kerk. Ik zong in het kwartet en luisterde naar het koor als toeschouwer. Ik genoot ervan jou te zien stralen daar. Je mooie lach, je mooie stem, je houding.
Ik kan niet bevatten dat we nooit meer samen zullen zingen hier op aarde. Het doet me groot verdriet dat jouw lieve man en kindjes je moeten missen. Ik mis je ook. Ik voel je echter overal. Het is alsof je er bent. Seb schrok enorm toen hij hoorde dat je was overgegaan. Hij leeft mee ook met Jaro. Hij zei iets moois wat ik wil delen. Hij zei: mama, maar Judith was zo’n mooi mens, die is vast aan de andere kant nodig als engel. En zo voelt het voor mij.
Lieve Judith, je bent voor altijd in mijn herinnering en als ik zing denk ik altijd even aan jou.
Lieve Albertjan, Jaro, Guus en Roda, ik wens jullie alle licht liefde en kracht.

Norma

Hoorde van mijn ouders wat er gebeurd is.. denk niet dat je mij zou kennen, maar als oud-vrije scholier (paar klassen boven je) ben ik diep geschokt door jouw overlijden.. het is oneerlijk, bruut en intens verdrietig..
Ik wens iedereen die jou lief heeft alle kracht en liefde.
Daan

Lieve Judith, het is zo smartelijk dat je hier op aarde niet meer bent.
Wat een gemis voor AlbertJan, Jaro en Guus en Rosa, en voor je broer David, Natasja, Lucas en Selena.
Ik wens hun veel sterkte en moed.
Wonderlijk genoeg is de ruimte die je achterlaat voor mij niet leeg, maar juist gevuld met jouw stralende en blije hartekracht. Je was in Aquamarijn een hele fijne verbindende collega, en door jouw aanwezigheid en wat je deed werd de sfeer beter en lichter. Ik voelde me daardoor vaak wat opgetild, in lastige situaties.
Op de foto's bij het afscheid in de theaterkerk in Bemmel sta je bijna steeds lachend, Ik herinner je me ook op momenten dat je naar binnen gekeerd was, alsof je naar binnen luisterde, een beetje ernstig en zoekend.
Ik weet zeker dat jij met ons verbonden blijft en dat je ons helpt en inspireert, in ons werk, in ons leven, en dat dat ook zo is voor je liefste naasten,
Liefdekracht is het sterkste van alles en overwint alle grenzen.
Andrea Wellenstein-Tijssen

Lieve Judith, toen we elkaar leerden kennen was je moeder Marijke, al geruime tijd ziek vanwege een hersentumor. We waren vriendinnen en ze kwam bij me voor de injecties. Toen op een gegeven moment duidelijk werd dat ze afscheid zou moeten nemen van het leven en haar dierbaren, heeft ze me gevraagd of ik samen met jou de laatstse verzorging wilde geven. Dat hebben we gedaan, midden in de nacht in een verdrietige en toch luchtige sfeer, we hebben zelfs nog gelachen en hadden het gevoel dat Marijke meelachte.
Daarna braken gelukkiger tijden aan, je leerde Albert Jan kennen en jullie kregen Jaro en Guus. Toen je zwanger was van Guus is ook Geert overleden. Het is in die periode geweest dat Hans me vroeg of ik een antroposofisch consultatiebureau op wilde zetten in Arnhem, ik wilde dat niet, maar liep wel rond met de vraag wie dat wel zou kunnen doen en zo kwam jij in mijn gedachten. We spraken erover via de telefoon, je vertelde dat je ziek thuis was, in de rouw om je vader, en dat mijn vraag het eerste was waar je sinds weken weer blij van werd. Gelukkig kon je meteen beginnen met de VO en heb je daadwerkelijk een cb in Arnhem helpen vorm geven.
Toen de jongens naar de lagere school gingen moest er geknutseld worden voor Sinterklaas, dan zaten we samen bij mij thuis achter de naaimachine en maakten mooie cadeautjes, genoeglijk was dat. En toen kwam kleine Rosa, de dochter waar je zo op had gehoopt, wat heb je van haar genoten...
Een aantal jaren gelden heb ik je gevraagd om mij te vervangen in mijn vakantie. Wat was je enthousiast over het werken op Hypericon en "mijn" cliënten over jou. Toen ik je vroeg of je een dagdeel van mij over wilde nemen, was je daar heel blij mee. En zo werkte jij de vrijdagochtend en ik de middag, elke week ontmoetten we elkaar, de ene keer een beetje kletsen, maar ook vaak samen kijken naar een casus, inspirerend was dat. Vorig jaar zou je na de zomervakantie ook mijn vrijdagmiddag over nemen, leuk zei je, maar dan zie ik jou niet meer..... We hadden het plan dat ik steeds minder en jij meer zou gaan werken. Helaas had je toen al zoveel last van duizeligheid dat je stopte met werken. Louise heeft het van je overgenomen.
In het laatste serieuze gesprek dat we hebben gehad sprak je je zorgen uit; is er nog wel plaats voor mij als ik straks weer kan werken, als Louise ook wil blijven en jij? We hebben afgesproken dat er altijd plek zou zijn voor jou, dat ik dan zou stoppen. En ja Judith, er is altijd plek voor jou, niet in de therapieruimtes, maar wel in onze harten en onze gedachten. Het ga je goed, lieverd.
Liefs van Teddy

Toen Judith al goed zichtbaar zwanger was van Rosa zijn we met 3 vrouwen naar een nascholing embryologie gegaan in Göttingen in Duitsland. Het was februari 2019.
We hebben zo'n plezier gehad, erop uit met de camper met zijn drieën, als drie school meisjes.
Ik verwachtte dat de hardwerkende zwangere moeder wel zou willen rusten onderweg. Maar niks was minder waar. Judith wilde graag aan het stuur, vrolijk met haar mooie buik.
Later nog een bezoekje bij mij thuis, met de kleine Rosa.
Er was een trommeltje vergeten. Er hing een belofte in de lucht naar meer,.....
Ik krijg tranen in mijn ogen, beseffend dat dit niet gaat gebeuren.

Marjan Meddens