Persoonlijk heb ik je nooit gekend Julia, wel je lieve dappere moeder. Door haar heb ik je toch een beetje leren kennen en voel ik de spijt dat je er niet meer bent. Wat ik wil zeggen is dat je nooit vergeten zult worden. Mijn schoonzusje is overleden in 1988 toen haar kindjes 8 en 4 waren. Nu zijn zij volwassen en is mijn nicht onlangs moeder geworden. Ze heeft haar dochter vernoemd en zo leeft zij voort. Jij bent ook zo'n lieve moeder, vrouw en dochter geweest dat er ook voor jou nog altijd momenten zullen komen dat je herdacht, besproken en vernoemd zal worden op een liefdevolle manier. In liefdevolle herinnering, Hanny Fluit

Lieve Julia,
Mijn eerste herinnering van jou is toen ik nog heel vers op t schoolplein onwennig stond te zijn.
‘Hallo we kennen elkaar nog niet hè? Ik ben Julia en hoe heet jij?’ Warm en welkom. Leuk type dacht ik. Een bos krullen, bloemen op je jurk en vaak gekleurde & vrolijke breisels. Sprekende ogen die veel vertellen.
De jaren erna spraken we kleine kletsjes zoals veel moeders dat doen
Dit jaar veranderde ons contact, omdat we beiden onverwachts zo getroffen werden door ziekte. We trokken de K-kaart zoals we dat samen noemden.. En daarmee groeide tussen ons een nieuwe verbinding. We deelden in vaak korte gesprekjes, af en toe een wandeling, wat op ons en onze gezinnen afkwam en waarover we dachten en piekerden. Maar ook lachten we om de winst die het opleverde; in de liefde, het intens genieten van onze kinderen en soms bij voorrang in de rij of een extra dag vrij..

We liepen allebei onze eigen weg, maar vaak waren een paar zinnen of een woordeloze blik voldoende om elkaar even te peilen, te steunen even een knuffel te geven. Het betekende veel voor me.
Krachtig en positief wilden we zijn. Dromen, en plannetjes uitvoeren.
Dat jouw levensweg toch zo is afgesneden vind ik zo verdrietig.
Voor jou, voor Maarten, Annabel en Madelief en iedereen die jou zo moet missen..
Jouw licht en jouw liefde leeft voort.
Liefs
Margriet