Ik kan niet zeggen dat ik Julio kende. Ik heb hem een of twee keer in Amsterdam ontmoet, beide keren vanwege evenementen die door zijn zus Gianna georganiseerd waren. Toen ik hoorde van zijn overlijden kon ik me zijn gezicht zelfs niet goed voor de geest halen, alleen het feit dat ik ooit aan hem voorgesteld was en hoeveel Gianna op hem gesteld leek. Broertjes en zusjes kunnen complexe relaties hebben waarin genegenheid en afgunst op dagelijkse basis met elkaar wedijveren, dat weet ik uit eigen ervaring, maar niets daarvan kon ik bespeuren in de manier waarop Gianna naar haar broertje keek toen ze hem aan me voorstelde. Dat broertje van wie ik dus het gezicht niet meer kon herinneren.
Na het slechte nieuws gehoord te hebben bood ik Gianna aan een gebedje voor Julio te zeggen bij de Mitsumine schrijn in Chichibu, een uur van mijn appartement aan de rand van Tokio, waar ik de volgende week heen zou gaan om een berg te beklimmen. Het was een paar dagen na dat gebedje dat ik voor hem zei op een uitstekende rotswand over een door de winter van groen beroofde vallei in de Saitama prefectuur dat Julio er opeens was. Om eerlijk te zijn was zijn naam tot op dat moment samen met zijn gezicht buiten mijn bereik gebleven, maar ergens in de kleine uurtjes waren ze daar plotseling samen. Een moment onzeker wie het was vroeg ik (mijn brein? hem? een derde persoon?) wie deze persoon was die voor mij met een inclusieve glimlach gitaar in kleermakerszit zat te spelen, een glimlach die scheen als een zon die niet te heet was om aan te raken, een zon die klaar was om warmte te geven zonder daar brandstof voor te verbruiken.
Ik weet niet of de droom verband heeft met mijn bezoek aan de schrijn en ben zelf niet geneigd te denken van wel, daar heb ik de spirituele aanleg niet voor. Toch geloof ik graag dat het een teken. Ik geloof dat het een teken is dat niet zozeer aan mij gericht is alswel aan zijn gezin en familie. Julio bestaat ook buiten jullie herinneringen voort.
