Welbeschouwd heb ik Jurre slechts een paar keer ontmoet. Namelijk de keren waarop ik in het gezin te gast was en mee aan mocht zitten aan het diner, in de kring van het gezin. Vooraf zaten we dan eerst even in de voorkamer, de zitkamer. Ik was nog een onbekende voor Jurre, maar hij kwam er meteen bij en binnen de kortste keren belandde ik in een zeer levendige discussie met hem. Alleen dat al schetste zijn openheid en leuke nieuwsgierigheid, en zijn behoefte èn vermogen om zich te verbinden met anderen, ook nieuwe mensen.
Ik herinner me hem goed. Een jongen met een roze gezicht en blozende wangen. Met pretoogjes, fonkelend van levendigheid; een bijna grenzeloze “lust for life” uitstralend. Overduidelijk vol energie, en met een hoofd vol met feiten, weetjes en gedachten, maar ook meningen en vragen. Bijna, in overdrachtelijke zin, struikelend over zijn eigen enthousiasme en buitelende geest. Met een geest die vol was van een enorme gretigheid om alle wonderen van de wereld tot zich te nemen en te doorgronden, en om steeds meer kennis tot zich te nemen maar ook om, ter verdere vorming van zijn eigen gedachten en opinies, de discussie er over met anderen aan te gaan. Een jonge intellectuele omnivoor. Een hele slimme jongeling, onmiskenbaar. Een jongen die zijn eigen innerlijke wereld voortdurend leek te willen “benchmarken” met die van anderen. Een jongen die op speelse wijze en metaforisch de intellectuele degens wilde kruisen met anderen. Een jonge hond die reeds vroeg intellectueel aan het ravotten was.
Jurre genoot overduidelijk van uitwisseling en, niets menselijks is de mens vreemd, etaleerde daarbij ook graag zijn eigen kennis. Begrijpelijk en “good for him”: want hij wist ook veel en was ook slim, en dat wist hij best goed van zichzelf. Je voelde dat hij voelde dat daar zijn kracht in zat; één van zijn krachten. Hij zal daar ongetwijfeld een beetje trots op zijn geweest. En wie zou dat niet zijn geweest, zeker op zijn leeftijd.
De discussies zetten zich rimpelloos voort, elke keer wanneer we aan tafel gingen en het diner zijn aanvang nam. Zijn mentale en intellectuele gretigheid weerspiegelde een grote vitaliteit. Feitelijk toonde hij zich daarbij ook een zeer onderhoudende en charmante causeur.
In zijn enthousiasme was hij te gelijker tijd ook veelal haast onstuitbaar en onstopbaar. Zijn nieuwsgierigheid leek een niet te lessen dorst. En hij straalde ook altijd, tijdens die uitwisselingen. Hij genoot.
Tijdens elk van die bezoeken aan het gezin had ik steeds opnieuw een behoorlijk schik in Jurre. Ik ervoer hem als zeer innemend. Er was onmiskenbaar een klik tussen hem en mij.
De wending die Het Lot later Jurre’s leven heeft gegeven, kan en mag nooit uitwissen al die ervaringen van mij met Jurre en de dierbare herinneringen die ik daar aan heb overgehouden. Een verankerd beeld van tomeloze levenslust en ongebreidelde, bijna juist haast onvoorwaardelijke omarming van Het Leven.
Ik ben dankbaar Jurre te hebben leren kennen, al is het maar een beetje en kort; veel te kort.
Rutger Schuitemaker
