Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Jurry, Vriend. Zoeker. Estheet, Universalist. Optimist. Nostalgisch. Enthousiasmerend.

We deelden onze sportiviteit, loyaliteit, blijmoedigheid en onze associatieve geest.

We leerden elkaar na de geboorte van Menno kennen. Nora was oppas bij jullie eerste avondje er weer uit.
In je periode bij Vluchtelingenwerk en het Rode Kruis troffen we elkaar soms in de trein. Jij naar Amsterdam ik naar Culemborg. We hadden het weleens over werk. Over opportunistische managers. Maar als snel ging het over politiek en systeemkritiek. Ik vond het knap hoe jij je werk, ver van huis en ver voor het thuiswerken, kon combineren met je eigen verdere ontwikkeling als estheticus, filosoof en kunstkenner. Jij kon wel twee dingen tegelijk!

Wij vonden elkaar vooral in sportieve. Zo gauw er ijs lag kwamen we pas echt in beweging. Wijchens ven, Oude Waal en verder. Albrandswaard (Molentocht), Ankeveen, Waterland, Weerribben, Groningen. Volgens mij zijn we overal geweest behalve in Zeeland en Limburg. Jij kon genieten. de kou leek je niet te deren. Ik heb nog wat foto's gevonden uit 2010 (Leek) en 2012 (Blokzijl).
En hardlopen! De eerste Zevenheuvelenloop liep ik met jou. Vervolgens kwam jij met schema´s voor een marathon. Door je verhuizing naar de Dingostraat moest je helaas afhaken. Maar jij stond wel in de laatste bocht voor de Coolsingel bij mijn eerste marathon.

En we konden eindeloos associëren, discussiëren en anekdotes ophalen.

Fijn dat je jouw gevoel voor verhoudingen, zowel sociaal en esthetisch, voor schoonheid, sport en traditie, voor recht en rechtvaardigheid, hebt mogen doorgeven aan je zonen Menno, Hugo en Oscar. Ieder hun eigen mix.
En ook je trouw. Aan Irene. Je zonen. Je familie. Aan NEC. Aan vrienden.

Ik kan nooit meer met je filosoferen, badineren of gewoon ouwehoeren. Je bent al vijf dagen weg van hier.
Geen van tweeën liepen we met onze gevoelens te koop. Van je blaasproblemen had ik geen weet.
Over Afrika moest ik je nog zoveel vertellen. En nu dit vertrek zonder afscheid. Deze ramp!
Irene, Menno, Hugo en Oscar. Wat een onmetelijk verlies. Ik troost me met de vele mooie herinneringen.

Ik hoop mijn trouw aan Jurrie waar te maken.
Hans

Ik heb je, als grote broer van Rianne, voor het eerst ontmoet in Mook in 1979. Je vroeg in een van de volgende maanden om een pasfoto en tot mijn grote verbazing werd aan de hand van die foto een mooi en goed gelijkend schilderij gemaakt. Op mijn 18de was ik al vereeuwigd! Welke student deed me dat nou na in die tijd!
De familie Ekkelboom is altijd erg gastvrij voor me geweest en als er wat te vieren of te gedenken viel kwamen we elkaar gedurende de jaren steeds weer tegen! Zo ook geregeld in Nijmegen stad of bij de boekenzaak voor mijn deur. Altijd maakte je tijd voor een gesprek en een update over de familie en was er oprechte interesse voor mij en mijn gezin. Geen enkele haast om een gesprek af te breken en als je daardoor geen tijd meer had om je eigen boodschappen te doen dan kwam dat wel een andere keer 😊!
Lieve Jurry, ook voor mij onvoorstelbaar dat ik je niet meer zal zien. Waar je ook bent, vaar wel en in mijn herinnering blijven de vele fijne ontmoetingen, altijd een klein feestje om jou tegen te komen!