Ruim een jaar geleden is Karel begonnen met een klus op mijn afdeling in Leeuwarden. Hij was toe aan een taak waarin hij zich kon vastbijten en tegelijkertijd een klus die hij in zijn eigen tempo kon oppakken. Het was een klus waarin hij ook weer veel contact kon hebben met nieuwe collega’s. We hadden regelmatig gesprekken over hoe hij ervoor stond en wat zijn uitdagingen waren. Al snel werd ons duidelijk dat het terugkomen op het werk een strijd was. Een strijd qua fysieke mogelijkheden en daardoor ook mentaal uitdagend. Waarin hij ondanks de fysieke onmogelijkheden veel ingestoken heeft. In deze periode is hij op mijn verzoek begonnen met een dagboek bijhouden. Een dagboek dat hij zelf niet teruglas. Ook een dagboek waarin hij probeerde de lichtpuntjes van elke dag te benoemen.
Die luchtpuntjes gingen heel vaak over Indi, Luca, Vito, zijn ouders, vrienden, golfen en muziek. Bij deze een hele kleine greep uit deze lichtpuntjes:
De handgeschreven ansichtkaart met zonnetje van zijn moeder uit Frankrijk
Vito die komt eten en vertelt over zijn vriendinnetje
Luca zijn rake penalty tegen Overbos JO16-4
de inschrijving KvK van Indi
in roze badjas en badmuts als eerste klant inloggen op het project dat hij een jaar eerder heeft verlaten
Duits of scheikunde overhoren
24 oktoberL blij dat er een fysieke oorzaak is gevonden voor zijn gesteldheid
Vlaggen
Gitaarpartij Boos uit de vingers krijgen
En zo elke dag een paar.
Ik wil graag eindigen met een citaat van hemzelf uit dit dagboek: ‘Ik heb gewoonweg te snel geleefd maar wel dubbel genoten.’ Zo heb ik Karel leren kennen en zo mis ik Karel ook.
