Koen was een collega bij Taxi Voet. Ik kende zijn broer Rick al. Koen kwam rijden. Als je een jonge jongen bent dan betekent dat dat je door de mangel gaat: oude afgetrapte tochtige rolstoelbussen, krakende liften, duwen en trekken aan oude mensen. En dat soms uren achter elkaar.
Op een zeker moment belde Koen naar de centrale, met zijn timide lage stem was de volkomen vrijblijvende vraag of hij niet wat pauze kon krijgen. Tussen neus en lippen door iets over een prothese... Ik had geen idee dat hij een onderbeen miste. Maar hij gaf nooit een krimp. Hij zat ook niet echt op medelijden te wachten, in tegenstelling tot het grootste deel van zijn collega's. Op dat moment had ik direct groot respect voor Koen.
Later bleek dat de reden dat Koen zijn onderbeen moest missen hem maar op de hielen bleef zitten. Hij werd niet beter. In de tussentijd bleef hij gaan als een raket, onstuitbaar, ondanks de hindernissen.
Met zijn doorzettingsvermogen, optimisme, flexibiliteit en pure Koen-power kan hij een inspiratie zijn voor velen. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld. Er zijn zeurneuzen die met hun gezeur hoogbejaard worden en er zijn er die de wereld kunnen dragen en in de bloei knakken. Dat is zuur, maar Koen heeft laten zien dat je je daardoor niet door moet laten tegenhouden proberen te blijven doen wat je kunt en wilt.
Koen overleed een weekje nadat mijn eigen vader ook aan kanker stierf. 2021 is vooralsnog een ellendig jaar, maar laten we Koens voorbeeld nemen: ga niet bij de pakken neer zitten, pak dat leven bij de ballen en doe dat vooral samen.
Bedankt voor je Koen-power, Koen. Heel veel sterkte aan broers en ouders en vriendin en iedereen. Met een beetje Koen-power kan dat.
