Daar stond je dan op Noord. Een iel rood gekortwiekt mannetje. Samen met Neus en wat andere maten. Beetje tegen onze groep aanleunend, want dat vond je wel mooi allemaal. En het duurde niet lang voordat je met ons mee op pad ging. De lokale voetbaltrots achterna reizend door het hele land. Dordrecht, Eindhoven, Sittard, Emmen enz. Duizenden kilometers spoor samen bereden en honderden liters bier verorberd. En slechts een schamel aantal punten verzameld. Maar dat boeide ons niet. We konden het absurde en de humor van dit supportersbestaan juist wel inzien. Aan zelfspot had jij immers geen gebrek. Het ging ons meer om de gezelligheid en kameraadschap. Het avontuur en verbondenheid, een dagje uit met de stichting. En bovenal een basis voor vele vriendschappen. Je zei weleens hoe je vroeger tegen ons als ‘grote jongens’ opkeek en hoe mooi het is dat we nu zo’ n hechte groep zijn geworden. Ook zonder club. Volwassen kerels, en sommige dames, met allemaal hun levenspaden, die elkaar nog vaak kruisen. In de kroeg, bij een verjaardag, bruiloft of geboorte. En nu zijn we op het kruispunt beland dat we afscheid van elkaar moeten nemen. Het laatste feestje, een laatste groet. Veel te vroeg. Je had nog zoveel in je mars. Maar je hebt er ook alles uit gehaald wat erin zat en dat waardeer ik zo aan je. Altijd optimistisch en ondernemend. Ik zal je mooie persoonlijkheid, gezelligheid en humor gaan missen. Bedankt ook voor de liefde die je mijn gezin hebt gegeven en alle mooie gesprekken die we hebben gevoerd. Met heel veel bewondering en het diepste respect voor de strijd die je hebt geleverd, hoop ik dat jij nu je welverdiende rust hebt gevonden. Rood, voor mij was jij één van de grote jongens, een hele grote! Ik ga je missen.
