"Herinneringen verbinden wat het oog niet meer ziet". Met deze woorden denk ik terug aan mijn/onze oud collega Leny Borsboom. Helaas (veel te) kort mocht ik met haar samenwerken, desalniettemin blijven deze warme herinneringen onuitwisbaar en vooral ingegeven door onze persoonlijke gesprekken. De (kennelijke) rust waarmee ze met haar ziekte omging, haar dapperheid en volhardend in het zware medische traject, maar bovenal de blijheid over haar naaste familiekring wekten bij mij/ons diepe bewondering. Leny Borsboom was niet zomaar een (oud)collega, zij was een mens van wie je wil houden en altijd (be)houden voor wie ze, en waarin ze zo betekenisvol, was.

Gert Veenhof, gem.secr./alg.directeur gemeente Bunnik

Op 18 februari 2016 leerde ik Leny kennen bij de gemeente Bunnik; we hadden een zeepkistbijeenkomst over de Strategische Agenda. Leny was uit belangstelling naar deze bijeenkomst gekomen, terwijl zij pas op 1 maart werkelijk in dienst zou treden. Zij deed direct helemaal mee in de discussie en vertelde over haar ervaringen bij vorige werkgevers. Op 1 maart deed Leny werkelijk haar intrede op de werkvloer en direct vroeg zij mij al om een afspraak voor uitleg over de werking van ons zaaksysteem Mozard. Op 10 maart 2016 hadden we die afspraak en Leny noteerde alles d.m.v. haar I-pad zodat zij hier altijd op terug kon vallen. Naderhand vroeg zij mij nog een paar keer aanvullende informatie om haar werk goed te kunnen doen met dit zaaksysteem. Kortom: Leny ging er helemaal voor.
Helaas…………al heel snel daarna moest Leny helaas afhaken. Als zij nadien in het gemeentehuis was, dan zocht zij mij altijd even op. Al was het maar om mij enthousiast te bedanken voor een aan haar gestuurde, zelfgemaakte, kaart. De laatste keer was tijdens ons nieuwjaarsontbijt. Helaas kon ik bij haar afscheid niet aanwezig zijn. We waren maar héél kort collega’s, maar zij heeft bij mij een onuitwisbare indruk nagelaten.

Een herinnering aan Leny,
Leny en ook haar man hebben mijn werk makkelijk gemaakt door hun warmte en openheid.
Leny was bij ons gestart als en enthousiaste beleidsadviseur Sociaal Domein en ging vol verve van start. Wat direct opviel waren haar haar verbindende kwaliteiten die afdeling overstijgend werkte.
Toen Leny ziek werd kwam ik pas in beeld. Tijdens mijn afspraken met hen moesten er vaak beslissingen genomen worden die confronteerde met de realiteit.
Ik werd altijd ontvangen met wat lekkers bij de koffie en alles was bespreekbaar.
Dank je wel Leny voor je warmte en openheid waardoor ik er nooit tegen opzag om bij jullie langs te gaan.

Onze eerste tastbare herinneringen aan Leny dateren uit Italië. Leny ging met Hans en daarmee ook met ons mee op reis naar Rome, een reis van de theologiestudenten die in 1970 begonnen waren. Ze deed enthousiast mee, maar toen was ze nog wat stil. Een vreemde groep met vrienden en studiegenoten van Hans. Maar het kan zijn dat Italië toen voor het eerst haar hart gestolen had.
En zo komen we bij de tweede keer. Leny was met Rosine en Carola op vakantie. Ze wilde naar Italië en als Leny iets wil, moet er heel wat gebeuren voordat dat niet doorgaat. Ze zat – als ik het goed – heb in Lucca. Op een of andere manier wisten we dat. Wij zaten in de buurt van Pisa. Leny kwam met Rosine en Carola bij ons barbecuen. We gebruikten de gasbarbecue van mijn broer. We brandden zo enthousiast vlees dat mij broer de hele volgende dag mopperend bezig is geweest de barbecue schoon te maken. Ondertussen hadden we besloten samen naar Nederland, naar huis te gaan. Leny zou met haar twee dochters naar Mergozzo komen en daarvandaan reden we in twee auto's naar huis. Hanneke en Leny in de auto van Leny, Carola, Rosine en Rypke in die van ons. Leny vond het heerlijk. Ze hield van gezelschap en ze kon onderweg heerlijk met Hanneke over van alles en nog wat praten.
Wat kon ze van het leven genieten, van de gewone dingen, van zoveel andere dingen. En wat heeft ze veel pech gehad in haar leven, eerst met Hans en later opnieuw met haar zelf. Je zou haast vergeten dat ze daartussendoor ook geluk gekend heeft, eerst met Hans, en later met Wilfred, en dan niet te vergeten met haar kinderen. Zij straalde van trots op de promotie van Leonie. Ze straalde van trots zoveel andere keren.
Gelukkig is ze ook afgestudeerd in de psychologie.
We zullen haar verschrikkelijk missen. We missen haar nu al.

Hanneke Atsma en Freek Bakker

Wij kennen Leny van de volleybal bij AVGV en onze kinderen gingen naar de zelfde Montessorischool. Zij was een enthousiaste speler. Haar energieke inzet ging gepaard met een hoog gilletje. Zij was niet bang om aan het net met een flinke sprong de bal een mep te geven. Daarbij verzwikte ze een keer haar enkel bij het landen op de voet van een medespeler. Als volleyballers van de donderdagavond zijn we nog steeds bijeen na zoveel jaar. We hebben goede herinneringen aan de bezoekjes bij haar thuis in Voorburg en in Zoetermeer. Hans hebben we gekend als een heel zorgzame man, vriendelijk en geinteresseerd. Het is niet te bevatten dat zij beiden zo jong zijn overleden.
Fred Couzy en Wilma Meijer

Het leven zag erop eens anders uit toen Wilfred Leny had ontmoet. Mijn omgang met
Wilfred was/is intensief. Veel internationale projecten en reizen naar het buitenland. We werkten op de zelfde gang . We zagen elkaar veelvuldig.
Die ochtend kwam ik weer eens op zijn kamer. Ik vroeg toen wat er met hem was:
“Je bent zo anders, wat is er met je?” Het was aan alles te merken.
“Ik heb een nieuwe vriendin” was prompt zijn antwoord. Het gedegen gedrag van Wilfred was die ochtend doorspekt met een tintelende, opgewekte en vrolijke spanning . Dat hield gelukkig lang stand.
De invloed van Leny viel op en was aan alles te merken. Er was geen ontkomen aan.
Mijn nieuwsgierigheid was groot. Als iemand zo’n invloed heeft dan moet het wel bijzonder zijn.
Leny was lief, een al compassie.
Later heb ik Leny ontmoet. Ik heb toen ook begrepen dat Leny iemand is om van te houden.
Wilfred werd er gelukkig van. Iedereen die met haar te maken, had zal die compassie hebben gevoeld.
Het verlies is dan ook heel groot.
Dick Herweg

In Memoriam Leny Borsboom
Midden in het donkere verdriet om het verlies van Leny zijn er de mooie herinneringen aan haar die licht brengen. We bladeren door de foto-albums in ons hoofd.
Het warme meeleven door Leny en Hans tijdens de ziekte van Yvette.
Samen met Leny en Hans meelopen in de grote vredesdemonstratie tegen kernwapens.
De gelijktijdige zwangerschap van Leny en Yvonne waarbij veel ervaringen worden uitgewisseld. Die onderlinge band van gedeelde emoties rond geboorte en opgroeien van de kinderen zal blijven.
Vooral de gezamenlijke zomervakanties in Zwitserland leveren een schat aan mooie herinneringen op. Leny was helemaal in haar element bij de talloze wandelingen.
Gek als ze was op bloemen en planten kon ze daar haar hart ophalen bij wat we allemaal ontdekten onderweg. Bekende en zeldzame bloemen en plantjes. Als ze een bijzonder plantje ontdekte slaakte ze vaak een enthousiaste kreet. En met haar camera legde ze al dat moois vast.
Soms ging ze samen met Yvonne apart een bloemenwandeling maken terwijl Hans en ik van de kinderen genoten.
En van de kinderen genieten deed Leny daar ook volop. Als we een hele dag doorbrachten bij het meer “Les îles” waar de kinderen zwommen en speelden. Als we een bergwandeling moesten onderbreken omdat de kinderen een beek gingen afdammen. En bij het chalet waar de kinderen van hun tijdens wandelingen verzamelde stenen een “stenen-museum” hadden samengesteld waar Leny en wij werden rondgeleid.
Ook komen er beelden boven van kort na het overlijden van Hans. Hoe Leny samen met de kinderen aan het rouwproces inhoud gaf. Hoe ze samen met hen een bijzonder grafmonument bedacht.
Herinneringen aan Leny hoe ze zich herpakte: een nieuwe studie voltooide en nieuw werk vond.
Beelden van Leny in haar prachtige bloementuin in Zoetermeer, met familie en vrienden die een verjaardag kwamen vieren.
Hartverwarmende beelden van de trouwdag van Wilfred en Leny, op die mooie plek in Utrecht waar ze de liefde voor elkaar ontroerend en indrukwekkend onder woorden brachten.
Beelden van een dag erop uit met Leny en Wilfred, naar een museum en een wandeling. Bijvoorbeeld naar het museum “De Buitenplaats” (het Nijsinghhuis) waar Leny bovenal intens genoot van de schitterende museumtuin.
Of Leny onderweg in de auto op zo’n dag als ze onstuitbaar van enthousiasme vertelde over haar werk, over de projecten waar ze mee bezig was, over gedoe met collega’s, over steun van collega’s, over allerlei problemen die ze moest overwinnen en over mooie resultaten.
En Leny als trotse moeder bij een diploma-uitreiking van Leonie, Rosine of Carola.
Al die mooie herinneringen bewaren we in ons hoofd. En die kunnen we delen met elkaar.
Arend en Yvonne