Wij zijn hier vanavond bijeengekomen om Lody te herdenken.
Lody is afgelopen zaterdag middag geheel onverwacht overleden tot onze grote schrik en ontsteltenis. Het is bijna niet voor te stellen dat hij er niet meer is en nooit meer zal zijn.
En toch is dat de keiharde waarheid , waar wij als woongroep verder mee zullen leven. Nooit meer koffie drinken met hem. Geen vergadering meer met hem als voorzitter, geen tuindag met hem. Zijn groenten tuin met de courgettes, die hij verbouwde. Nooit meer een gesprek met hem.
Het leven kan soms meedogenloos zijn met een hardheid en een pijn, die bijna onverdraaglijk kan aanvoelen. En toch en toch en toch, voor diegenen, die achterblijven gaat het leven door schijnbaar alsof er niets gebeurd is.
En dat is eigenlijk maar goed ook. Ik denk niet dat Lody het goedgekeurd zou hebben als we apathisch bij de pakken neer gaan zitten.
De vele keren dat we met elkaar gesproken hadden hoe het nou verder moest met de woongroep en ik meerdere malen de neiging had om de handdoek in de ring te gooien omdat ik het geruzie in de groep zat was hij mij altijd vertelde : Theo wat er ook gebeurt altijd in gesprek blijven. Uiteindelijk blijkt dat de enige mogelijkheid te zijn tot een oplossing van de huidige problemen.
Wat dat bederft kon ik nog wel wat van hem leren, hoewel we het niet altijd met elkaar eens waren over een aantal onderwerpen, die als zodanig niets met de woongroep te maken hadden. Maar we kwamen er altijd wel uit.
We werden nooit persoonlijk en lieten elkaar in de waarde.
Lody was in mijn open een idealist, die probeerde met zijn ideeën de wereld een ietsje beter te maken.
De laatste keer dat ik hem sprak voor de deur van de bolster zag hij er vermoeid uit. Ik zag aan hem dat hij zorgen had. Ik ben daar nogal gevoelig voor. We hebben gesproken over het aankomende weekend met de activiteiten van de tuindag etc toen hij mij terloops vertelde , dat hij er eigenlijk niet zoveel zin in had. Dat is niet de Lody, die ik kende, was mijn gedachte, maar ja we hebben nou eenmaal allemaal betere en slechtere dagen.
In verband met op de stapel staande renovatieplannen van de Bolster liet ik zondag een berichtje uitgaan om als bestuur nog even bij elkaar te komen om de zaak nog even door te nemen. We zouden dinsdag met Woonzorg rond de tafel gaan zitten om de renovatieplannen te presenteren.
Ik kreeg een berichtje van zeer verontrustende aard van Kitty, Lody’s vriendin, met de mededeling dat er iets ergs was gebeurd. Ik belde haar op en hoorde het vreselijke bericht van Lody’s overlijden. Het was alsof de grond onder mijn voeten weggetrokken werd. Dat kan niet waar zijn. Lody is een man met een gezonde levensstijl, dat is toch niet mogelijk?
Het was wel mogelijk, een hart stilstand werd hem fataal. Het was afgelopen. Over en uit.
Lody we gaan je missen, dat staat als een paal boven water en toch en toch en toch.
Ik wens iedereen sterkte met dit persoonlijk verlies.
Ik wil de wens uitspreken dat zijn geest in ons levend zal blijven.
