“Er waren eens drie bomen. Tijdens een harde storm verloren ze alle drie een tak waarvan ze erg hielden. De bomen gingen alle drie op een andere manier met hun verlies om. Een paar jaar later ging ik op zoek naar de bomen en heb ik ze weer gevonden.

De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien, zei hij: “Nee, dat kan ik niet want ik mis een belangrijke tak”. Deze boom was klein gebleven en stond in de schaduw van andere bomen. De zon kon er niet meer bij. De wond waar de tak was afgebroken kon je goed zien; het was het hoogste punt van de boom gebleven. De boom was na het verlies niet meer verder gegroeid.

De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij had besloten om het verlies te vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Hij was bij een voorjaarsstorm omgewaaid omdat zijn wortels geen houvast meer hadden in de aarde. De plek van de wond was moeilijk te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren.

De derde boom was ook geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf. Hij had gerouwd om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij gezegd: “Dit jaar nog niet, het is te vroeg.”

Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de uitnodiging had hij gezegd: “Ja zon, verwarm mij maar. Mijn wond heeft warmte nodig, zodat ze weet dat ze erbij hoort.”

Toen de zon het derde voorjaar weer terugkwam, sprak de boom: “Ja zon, kom maar, ik wil weer groeien. Ik weet dat er nog veel te groeien is.”

De derde boom was moeilijk te vinden want hij was groot en sterk geworden, dat had ik niet verwacht. Gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het zonlicht stond”

Manu Keirse

LUKA

A world you never could call home

Where the sheep preach the unknown

Trying to explain something, to guide

While they are only exterior, empty inside

You were real, too real they proclaimed

Tortured artist, mentally maimed

You were never wrong, you saw clear

You showed us all, our deepest fear

Was a light in perpetual darkness

Our bleak world, definition of emptiness

So much unspoken, still left to tell

We became the fallen, when you fell

Soo much we still could learn, acquire

But it doesn’t burn, without your fire

To try to interpret, just plain wrong

When polluted with our song

Throughout life, pointless we stare

Hoping you’re waiting over there

Hope overrated, you won’t be far

Untill we meet, save us a seat at the bar

I have no right of opinion, i’m just a tourist

But knowing you even this shortly, you were one of the truest