Je laat zoveel achter zodat je nooit zal verdwijnen.

Wat ben je een voorbeeld in zoveel opzichten, je bruisende vrolijke wie je was.

Als we aan je denken voelen we hoe bruisend jij je korte leven hebt geleefd.

Je bent een voorbeeld hoe je omging met je aandoening en beperkingen waar jij en iedereen om je heen minder en minder van ging merken. Lynn was niet ziek, Lynn was Alive en deed wat ze wilde doen. Je ouders en broers steunde je en gaven je een jeugd zoals je verdiende. We vergaten wat voor een aandoening je had, misschien maar goed ook want Lynn was niet zielig. Lynn was een prinses, nee Lynn was een koningin!

Lieve Lynn het is niet moeilijk je in gedachte te zien te horen en te voelen omdat je zo intens leefde en binnen kwam. Zoals je langs kwam op je Lynn’s hoop ik dat je langs komt in onze gedachtes als troost.

We kwamen je vaak tegen in onze straat, je stond aan de deur en verkocht dan armbandjes, of kwam een eigen baksel of tekening brengen of liet trots je zelfgemaakte slijm zien en vroeg of ik nog wat scheerschuim had voor jou prachtige slijm. Jullie kat Soppie nam je ook wel eens mee naar de voordeur. Een dansje met Amy kwam ook wel eens voorbij. Ik zie je zo weer voor me: Ineens spontaan turend door onze shutters en als ik dan de voordeur open deed kreeg ik meestal direct te horen: Mag ik een snoepje? We hebben geen snoep. Mag ik dan koek? We hebben geen koek. Jawel jullie hebben wel koek! Je was dan op een missie.

Wat een blije momenten, momenten die een vrolijke en blije herinnering geven. Deze blije herinneringen die je met ons deelde zullen ons nu helpen om het verdriet te dragen. Dankjewel Lieve kleine grote blije meid!

Grote Kus van ons allen en nog een kleine extra kusje van jou ome Ton.