Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve broer, lieve Sil en Jonas. Ik ben zo blij dat jullie nog bij ons trouwen zijn geweest, dat is nu alweer 3 maanden geleden. Gelukkig heb ik di herinneringen nog. Jullie hebben ons zelfs nog opgezocht tijdens onze huwelijksreis. Van vertrek in een Kever (uiteraard alleen maar voor de foto) tot het bezoek aan Bart in Amerika. We hebben alle weertypes meegemaakt, prachtig herfstweer in Parijs, vanaf daar richting Amerika waar we eerst zonnig weer hadden. In Canada lag een dik pak sneeuw. Gezamelijke vrienden van vroeger. Snowy was gek op Jonas en gek op jou. Iedereen was altijd gek op jou. Als ik en Barbara weer daar op bezoek gaan zullen we op al deze plekken een steentje neerleggen als herinnering aan die keer dat we nog compleet waren. Wat wordt jij gemist...

Eerst in een klein tentje , toen in een grotere tent en zelfs een keer met een campertje. Dat was wel heel luxe en we hadden pas net ons rijbewijs. We maakten veel indruk op de meiden en jouw knappe kop droeg daar ook aan bij. Ik wilde wel maar op mij kwamen ze niet zo af als op jou. Jij vond de aandacht wel leuk maar kwam dan toch niet echt los. Jij was bepaald geen meidengek. Jij geloofde in echte liefde en daar wilde je heel braaf op wachten. Ergens is dat ook redelijk gelukt, jij moest Syl tegenkomen en toen was het goed raak. De laatste jaren spraken we verlangend over onze kampeertijd en zo half hadden we afgesproken voor ons 50ste nog een keer samen in ons oude tentje op stap te gaan voordat we alleen nog maar met een rollator konden lopen..... helaas. Ik moet alleen op stap zonder jou.

Na de uitvaart kwamen we in kleine kring even bij mij samen. Jij mijn neef waar ik zo mee opgegroeid ben, is er niet meer bij. Wat voelde jij je thuis bij ons. Mee met de leukste uitstapjes, ponypark Slagharen, lekker op de camping in een emmer zitten en toen we wat ouder waren zelf in een kano bij het meer van Annecy. Ook met tante Jans zaten we al in een bootje, een van onze eerste kleurenfoto's.

We huilen, we lachen, dat hoort bij het ophalen van herinneringen. Voorlopig voelt het leeg en blader ik het album nog maar eens door. Er komen nog meer foto's aan!

Wat schrokken wij toen wij via via hoorden dat Maarten zo ineens is overleden. Wij wisten het niet eerder anders hadden we veel eerder gereageerd. Hendrik en ik hebben gisteravond veel herinneringen opgehaald aan die geweldige vakantie waar wij jullie alweer zes jaar geleden leerden kennen in Sharm el Sjeikh in Egypte, tijdens een duikcursus. Spannend zo voor het eerst onderwater. Daarna zijn we elkaar wat uit het oog verloren, maar als we elkaar zagen dan was het altijd meteen weer goed. Sil, wat een ellende en wat moet het erg zijn je kleine ventje zonder Maarten te zien opgroeien.

Lieve Schat, jij maakte altijd de foto's..... ik kom er nu pas achter dat ik daarom zo weinig foto's van jou heb. Ineens door de reactie van Wilfred over de fotocursus begrijp ik waarom jij altijd achter de lens stond.

Hier gingen we in Utrecht met de buurkinderen Frederique en Martijn naar het park, Jonas moest wel even wennen aan de eendjes. Jij maakte de hele tijd grappen over 'Jij bent me er eendje'. De kinderen begrepen er niets van maar dat maakte voor jou niet uit.

Lieve Sil en onze allergrootste schat Jonas,

We zijn allemaal verslagen. Jullie kunnen op ons rekenen, samen zullen we de herinneringen aan Maarten levend houden. Deze foto's heeft Maarten gemaakt tijdens ons weekend in Egmond aan Zee. Ons eerste kleinkind en we mochten er meteen volop van genieten. Jonas was net geboren en wij zongen het liedje van Jonas in de walvis.... net zoals we vroeger met Maarten deden.