Maarten, de eerste keer dat we elkaar ontmoetten was in maart 1978. 45 jaar geleden alweer en dat voedt het besef dat je zelf ook een dagje ouder wordt. Enige tijd daarvoor had ik mijn sollicitatiegesprek gevoerd met John Le Noble, de chef van de sportredactie. Uiteraard in het journalistencafé De Schouw in de Witte de Withstraat en ik kwam van het Haarlems Dagblad. Haarlem ligt gevaarlijk dicht bij Amsterdam, vandaar dat je me wellicht met enige argwaan bekeek, die eerste dagen. De eerste keer dat ik de redactiezaal van AD Sport binnenkwam zat je daar. Als een razende te tikken op een van de schrijfmachines, van computers hadden we nog nooit gehoord. Ik gaf je een hand en zei: ‘hoi, ik ben Hans Botman, je nieuwe collega’. Het antwoord was kort en afgemeten: ‘Huh, nou succes’
Maarten en ik waren, met Hans van Alphen, de eerste lichting van de verjonging op de AD-sportredactie, die John en de hoofdredactie midden en eind jaren wilden doorvoeren. Het viel me inderdaad ook wel op dat de gemiddelde leeftijd tamelijk hoog was. Wie schroefden dat gemiddelde op?.. Barend Buisman, de roei- en judoman die in 1986 dood werd gevonden in een hotelkamer in Nottingham tijdens het WK roeien. Jan Wringer, die voornamelijk naar voetbalwedstrijden van VVV, Fortuna en MVV werd gestuurd, op de motor, om ’s avonds op de redactie terug te keren met kilo’s asperges, die hij dan tegen een woekerprijs op de redactie kon verkopen. En Eli Barkey Wolf, die zich mateloos kon storen als de uitslagen van Duindigt de krant niet hadden gehaald. Allemaal al behoorlijk op leeftijd in onze ogen, maar jij en ik genoten als mid-twintigers van hun verhalen.
En dan had je ook nog Cees van den Berg, van wie je volgens mij het wielrennen overnam. Eveneens een levensgenieter, die het een keer presteerde om de 4000 gulden als voorschot voor de Tour de France er in één avond in het centrum van Rotterdam doorheen te jagen. En de volgende morgen belde zijn vrouw of we Cees misschien hadden gezien. Nee, maar die komt wel weer boven water hoor. En dat klopte ook. Cees had een onvergetelijke avond beleefd, waarin hij veel nieuwe vrienden had gemaakt. Hij kon daar smakelijk over vertellen. Het waren mooie momenten.
Midden in het centrum van Rotterdam, het AD zat nog aan de Westblaak, was het gebruikelijk dat we na afloop van de zondagavonddienst nog een klein drankje gingen halen, na eerst een broodje bij Spooky in de Witte de Withstraat. Vele keren vroegen we, vooral jij Maarten, Barend Buisman een keer mee te gaan. Hij weigerde vrijwel altijd. Tot die ene keer in Chez Plus, waar zwaar bepoederde blonde dames je verlangend aankeken vanachter de bar. ‘Nou vooruit, maar ik ken die hele tent niet’. Wij zaten al aan de bar en daar kwam hij, door de deuropening via het dikke rode veloursgordijn. ‘Hé Barend, ben je er nou alweer’, klonk het vanachter de bar. Het werd een dolle avond.
Eigenlijk, wanneer we niet op reportage waren in alle delen van de wereld, zagen we elkaar niet zo veel. Alleen vaak op de drukke avonddiensten van woensdag en zondag. Zo ook op die decemberavond in 1982. Je zal de wedstrijd Ajax – Helmond Sport in De Meer, de bonbondoos zoals jij de Johan Cruijff-arena noemde was er nog niet, niet echt als een uitdagende klus hebben gezien. Maar je kwam ‘s avonds euforisch de redactiezaal op, met rode konen van opwinding. ‘Wat ik nóu gezien heb, ongelooflijk. Een een-tweetje tussen Cruijff en Olsen bij een penalty’. Ik vond het stiekem wel grappig dat je als ras-Rotterdammer zo enorm enthousiast raakte na een middagje Amsterdam.
Via Facebook bleven we met elkaar in contact. Je liet ons via foto’s je gerechten raden; bij een stuk vlees vulde ik voor de grap meestal gehaktbal of slavink in, maar het waren natuurlijk de superbe, voor mij onbekende delen van runderen, pluimvee en ander gedierte. En je liet ons het groeien en bloeien in je tuin Terra Amazona zien, we konden meegenieten met het geluid bij de verbouwing bij je nieuwe buren, ik zag je staan bij Graceland in de VS, er sloop een vos door je voortuin, en opeens.. had je het over je kleinkind. Heb ik wat gemist, dacht ik nog.. Maar de foto maakte duidelijk dat het om Isa ging, de mooie hond van Chris waar je regelmatig op paste. Wat was je geweldig trots op je dochter en haar bezielende werk bij Jeugdzorg Nederland. Je 65ste verjaardag op de SS Rotterdam beleefde ik ook mee, wat een geweldig feest.
Enkele keren heb ik bij je gegeten op de Lijsterlaan, de laatste keer half december samen met Rob Hoogland. Er kwamen fantastische verhalen voorbij over tennis, wielrennen, biljarten en nog zo wat sporten, over het moeilijke afscheid bij het AD. En dat alles onder het genot van een prima maaltijd, een eigen variatie op een Toscaanse braadslee, vergezeld van prima wijn. Het kampioenschap van Feyenoord kreeg toen al enige vorm. Maar je bent er helaas niet bij Maarten, volgende week op de Coolsingel. Je had je er zo op verheugd. Erg jammer, het zal daar ongetwijfeld ietsje stiller zijn.
Ik wens Chris
