Vanaf maandag is alles compleet veranderd op onze afdeling... Ruim 11 jaar heb ik met Manfred samengewerkt op het vaatlab. Het zal voor diegenen die hem kenden geen verrassing zijn dat ik de eerste jaren aan hem moest wennen. Geen babbelaar, harde werker, erg direct en hij stak zijn mening niet onder stoelen of banken. Nu ben ik zelf ook vrij direct wat tot wederzijds respect leidde. De laatste jaren vond hij het ook steeds leuker om op het vaatlab te werken en met name het laatste jaar werden we als team hechter. Hierdoor vertelde hij ook steeds wat meer persoonlijke dingen.
Laatst vroeg ik hem hoe het met zijn ouders ging, een typische Manfred reactie volgde; “ Tja , ze worden oud...” Het bleef even stil, waarna hij verder vertelde. Toch geen ouders voor achter de geraniums. Hij maakte zich wel zorgen om zijn vader, zijn zicht ging achteruit. Maar, zo vervolgde hij, hij doet er alles aan om ‘bij’ te blijven. Over zijn moeder vertelde hij dat ze nog steeds een graag geziene persoon op de manage is, heeft daar altijd veel gedaan en gaat daar nu nog steeds regelmatig heen. Trots klonk door in zijn woorden. Aangezien Manfred niet een man was van veel woorden, vond ik dit gesprek best bijzonder.
Ik zal onze bijzondere werk-relatie erg missen. Zijn eigenzinnigheid, gedrevenheid, en no-nonsense mentaliteit. Hij kon mij bij tijd en wijle echt op de kast jagen, waar we allebei ook weer om konden lachen. En de glimlach die ik hem kon ontlokken wanneer we elkaar feliciteerden met de verjaardag ( ik zei dan altijd: “ Ook even kussen Manfred!”). Ik weet zeker dat ik iedere 13e van januari hieraan terug zal denken.
Het is voor mij een beetje een troostende gedachten dat je deed wat je het liefste deed toen je leven abrupt eindigde... Rust zacht collega.