Via de blog van KanjerGuusje bij jullie blog trhceet gekomen. Nog niet zo lang geleden..dus heb je hele site in 1x verslonden..snel sneller snelst doorlezen op naar het goede einde. Want dat had t moeten zijn! En hoe heb ik moeten huilen om de waar-de-lo-ze, af-schu-we-lij-ke, on-eer-lij-ke, klo-te eind.Mijn zoontje van nu 6 mnd belandde bij 1 maand plots in het WKZ: 3 voudige hartafwijking klonk de diagnose. Openhartoperatie de behandeling. En dat werden er zelfs 2. Gevochten geeft ie..en meerdere keren door het oog van de naald gekropen. Maar hij ligt hier nu gezond kraaiend naast me in bed in m'n haren te trekken onderwijl ik dit typ. En hij wordt nat van mijn tranen. Want mijn God: dit mag niet, dit kan niet. Hele discussies voeren we hier thuis..omdat je heerlijke schrijfstijl, vol moederliefde me zo aangreep. Want nu we zo dichtbij zijn geweest vragen wij ons nog dagelijks af hoe het toch moet. Hoe het toch moet als je als ouders je lijfje verliest? Immense pijn, verdriet, ontroostbaar..hoe moet je daar mee leven? Het is namelijk het enige in het leven wat niet mag en kan..en toch gebeurd het.Weet dat, ook al kennen we elkaar niet, jullie lieve Daan banaan in m'n hart zit. Hij wordt niet vergeten. Als dat al niet door mij gebeurd, dan al helemaal niet door de mensen die zijn zachte haartjes, lieve oogjes, karakter en geur gekend hebben..x een moeder