Marga zei altijd: “het leven is als een kaars, alleen weet niemand hoe lang hij brandt”.
Nooit is het in mij opgekomen dat juist Marga’s kaars veel te vroeg zou doven.
Dromen zijn de zaadjes van actie. De meeste mensen blijven hangen in dromen.
Marga niet! Zij was al een power vrouw voordat het woord was uitgevonden.
Draait het in de huidige tijd vaak om het ik, bij Marga is het collectief, de as waarom het leven draait.
Haar energie, kennis, kunde, en zich met hart en ziel inzetten voor een groep of de samenleving, daar ging het om. En dat zonder zichzelf als een sloof ondergeschikt te maken. Want als je de wereld onderverdeeld in kanariepietjes en olifanten, dan was Marga zeker geen schuw vogeltje. Ze durfde rustig eens stevig in de bus te blazen.
Rangen en standen vormden geen beletsel. Zeker als er sprake is van onrechtvaardigheid. Dan druk je op haar allergie knop en dat is niet slim.
Dan haalt ze alles uit de kast en wordt de zaak tot de bodem uitgezocht.
Doktoren en hulpverleners van mijn hoogbejaarde ouders kunnen daarover meepraten. Die kregen zo af en toe onderricht in hun eigen specialisatie.
En dat kan best intimiderend overkomen. Maar resultaat had het altijd.
Wil was de liefde van haar leven die paste als het perfecte puzzelstuk.
In het liedje van Claudia de Breij kan het vraagteken weg. Mag ik dan bij jou? Was “jij mag onvoorwaardelijk bij mij”.
Marga had het begeleiden van onze ouders gedurende hun laatste levensjaren verheven tot één van haar belangrijkste ‘projecten’. En daarin was ook voor Wil een prominente plaats ingeruimd. Niets was ze te veel, doktersbezoek, contact onderhouden met de verzorging, altijd een lekkere maaltijd meebrengen om samen met de oudjes op te peuzelen en een fijne wandeling door het park.
Terecht nog belangrijker was het eigen gezin. Zoals ik het zag zijn betere ouders niet te vinden. Ondersteunend in materiele, opvoedkundige en vooral in emotionele zin.
Er gewoon zijn als het nodig is en liefdevol omgegaan met de kleine en grote zorgen van Manoe, Inge en Erwin.
Leidend was Marga in het bij elkaar houden van onze familie. Pa en Ma, Leen, Ingrid en ik werden een paar keer per jaar uitgenodigd om de verjaardagen in gezamenlijkheid te vieren. Oneindig veel taart en een heerlijke maaltijd stonden altijd op het programma. Relaxed stond ze dan achter enorme pannen te koken en te bakken om al die hongerige monden te voeden. Ze genoot daar zichtbaar van.
Als docent aan de Avans hogeschool heeft Marga heel wat jongens en meisjes op de drempel van volwassenheid op een waarde gedreven manier wegwijs gemaakt in de wereld van de ICT. In mijn fantasie heb ik mij voorgesteld hoe zoiets ging. Voor de klas staat een vrouw van in de 60 met een stevige bos, van wat eens rossig haar was, niet gekleed naar de laatste mode, maar naar wat lekker zit. Jezelf een hele bink vinden en dan door zo’n oudje in de pan worden gehakt op kennis en kunde.
En niet door je eens lekker af te zeiken zoals tegenwoordig de trend is, maar gewoon door het stellen van logische vragen. Alleen zijn het vragen waar je nog nooit een seconde over hebt nagedacht. Kijk, dat is niet alleen een lesje computergedoe, maar ook een gratis lesje filosofie.
Claudia heeft al gesproken over de rol van Marga in de vereniging leefmilieu.
Een rol die perfect past in haar wereldbeeld en onverschrokkenheid. Waar anderen de macht van bedrijven en onmacht van ambtenaren accepteren als een fact of life is Marga in de actiestand geschoten. Het is echt geweldig dat ze de stikstof-uitspraak nog mee heeft mogen maken. Een resultaat waar we er allemaal gezonder van worden en een forse bijdrage levert aan de awareness onder de bevolking over het belang van een gezond milieu. Een prestatie van formaat, waar ze terecht trots op was.
Marga was altijd op zoek naar kennis. Wat ik in haar bewonderde is de gave om gecompliceerde zaken terug te brengen naar de essentie in een begrijpelijke uitleg.
Dat is dé gave van echt intelligente mensen.
Marga bewees trouwens al op 7-jarige leeftijd een wijs mens te zijn. Onze ouders wilde mij Willem noemen. Daar heeft Marga zich met hand en tand tegen verzet.
Daar ben ik haar dankbaar voor. Ik hoop dat zich niemand beledigt voelt, maar Willem, ik moet er niet aan denken.
De vloek van haar leven waren de regelmatig terugkerende perioden van heftige migraine. Hoe wrang is het dat juist een aandoening in de hersenen haar heeft geveld. Zelfs haar aanstekelijke gulle schaterlach kon haar daarvan niet redden.
Een bekend gezegde is dat “de tijd alle wonden, heelt”.
Dal is vaak niet waar. Wel komt er een korst op de wond.
Een korst die nooit meer weggaat. En dat is helemaal niet erg. Als de wond van het grote lijden is afgedicht komt er ruimte om terug te denken aan de gezellige, liefdevolle en gedenkwaardige momenten die het leven van deze prachtvrouw grote betekenis gaven. Laat die gedachten aan een leven dat ten volle is geleefd, een troost zijn voor ons allen.
