Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Vol verwachting keken we uit naar je komst. Twee dagen te voren begon ik met de weeën en op 19 july ging ik naar het ziekenhuis. Er werd een dokter bij gehaald en mijn gevoel zegt dat er iets mis is. De dokter zwijgt en ik mag persen. Eindelijk kwam je, in een glimp zag ik je donkere haartjes: een meisje! We waren dolblij, maar ze namen je mee en je kwam niet meer terug. Je werd dood geboren en ik mocht je niet even vast houden, geen knuffel en kusje geven. Het was net of je niet bestond,m aar ik heb je toch 9 maanden bij me gedragen. Vanaf het begin hielden jouw papa en ik van je. We mochten niet naar jouw begrafenis; dat was niet de gewoonte, werd ons gezegd. De leegte in mijn buik, "waar ben je, lieverd?" Een jaar daarna werd je broer Pascal geboren. We waren gelukkig, maar jouw gemis bleef. Vele jaren later, je zou ongeveer 21 zijn, stortte ik in. Ik kreeg een zware depressie en na praten kwam het er uit: ik heb het nooit verwerkt. Waar was je, mijn dochtertje Tamara? Via de begrafenisondernemer kwamen we er achter waar je lag. Dichtbij een heg verstopt, onder een hoopje zand met een nummer. Wat een verdriet hadden wij. Maar meisje, jouw papa en mama hebben een grafje gemaakt, vol met bloempjes, kaarsjes en beertjes. Nu kunnen we jou bezoeken. Nu heb ik rust. Je bent en blijft onze dochter. Wat was het vroeger toch kil en gemeen. Nu gaat alles anders. We hadden je ook liever mee naar huis genomen en het afscheid met ons drieën willen doen. Lieve Tamara, rust zacht lieve meid, we houden voor altijd van je en missen je nu nog steeds. Je bent nu een engeltje en eens zien we elkaar weer. Ik hou van je, voor altijd. Jou mama.