Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Mama,

Ik schrijf dit gedicht alleen voor jou,
om je nog een keer te zeggen hoeveel ik van je hou.
Helaas zeg ik je dit voor de laatste keer,
want jij bent er nu niet meer.
Twee kinderen heb jij groot gebracht,
en je werkte voor ons dag en nacht.
Jij hebt ons een gelukkig gezin gegeven,
maar waarom mocht jij zelf niet verder leven ?
Drie jaar geleden kreeg je met je gezondheid problemen,
En hebben we afscheid moeten nemen.
Jij vocht voor je leven tot het einde toe,
al had je pijn, verdriet of was je moe.
Jij hebt je ziekte moedig gedragen,
want er is niemand die jou ooit hoorde klagen.
Maar waarom moest jij sterven? Ik begrijp het niet,
je laat ons achter met veel verdriet.
Ze zeggen dat je verdriet van je af kunt schrijven,
maar dit verdriet zal altijd blijven.
Er is een ding, dat troost mij nog het meest :
ik ben trots en dankbaar dat jij mijn moeder bent geweest.
Jij zal altijd in mijn gedachten blijven, elke dag en elke nacht,
het enige dat ik je nu nog kan zeggen, is : lieve Mama, rust zacht.

Overige informatie
Mijn moeder kreeg in 1998 borstkanker, ik was toen 11 jaar en mijn broertje 8. Eerst dacht de arts dat het een vetknobbeltje was. Mijn moeder werd geopereerd en toen bleek het toch kwaadaardig te zijn. De arts zei dat het weggehaald was en dat het nu goed was. Een half jaar later kreeg mijn moeder erge pijn in haar zij, het zat tussen haar oren zei de arts. Totdat ze op een dag haar bed niet meer uitkwam en met de ambulance werd opgehaald. Daar dachten ze eerst dat het galstenen waren. Na diverse onderzoeken bleek dat ze kanker aan haar lever had. Ze heeft chemokuren gehad en later bleek dat het ook uitgezaaid was naar haar botten en haar hoofd. Ze heeft erg moeilijke periodes gehad door de vele bestralingen en chemokuren. Ik vind dat ze haar ziekte moedig heeft gedragen en ondanks het verdriet en de pijn toch altijd een vrolijk mens en lieve moeder is gebleven...
Mama ik zal je nooit vergeten....