allereerst wil ik jullie allemaal van harte welkom heten bij het afscheid van onze lieve marian. jullie zijn met velen!
thuis heb ik een fotootje uit 1953 van een schoollokaal met daarin een bankje met twee kleine mensjes. marian en frans
de school was de hengelose schoolvereniging.
deze school heeft een grote invloed op marians verdere leven gehad
marian ging er prat op dat zij op die school zat omdat haar vader de conciërge kende en niet omdat ze dokter of notarisdochter was…
wij vonden juist marian bijzonder omdat haar ouders een moderne design meubelwinkel hadden en haar vader binnenhuisarchitect was.
deze openbare school vond het belangrijk dat mannetjes en vrouwtjes gelijk behandeld werden en daarom mocht zij zagen en timmeren. marian leerde al vroeg allerlei klusjes te doen waardoor ze later reparaties in huis zelf kon doen voordat ik ze eindelijk een keer deed…
punniken vond ze niks en het breien van 1 sok ronduit belachelijk hoewel ze later nog eens een rood koord voor me gemaakt heeft dat ik tien jaar om m’n nek gedragen heb…
marian heeft pas veel later de naaimachine ontdekt en tientallen bloesjes gemaakt. allemaal hetzelfde model maar aldoor een ander bijzonder stofje, waar ze altijd naar op zoek was en ook anderen naar liet zoeken.
ook heel belangrijk van deze lagereschooltijd was het ontstaan van de indianenclub. een aantal van de meest populaire meisjes van de school die in de middag indiaantje speelden bij van voorst vader op zolder. dit clubje is uitgegroeid tot een hechte vriendenclub waarvan sommige leden ook hier zijn.
na de lagere school kwam het gymnasium en ik dacht altijd dat de kennis bij d’r kwam aanwaaien maar ze zei later dat ze behoorlijk heeft moeten blokken. marian hoorde overal bij op school. toneel en cabaret voor de grote avond, bestuur van leerlingenvereniging, sporten etc.
marian en ik werden steeds betere vriendjes en we gingen meer dingen ondernemen. concerten, fietsen naar het oude station dat paros had gekocht en daar dan daar kamperen en dergelijke. mooi waren ook aldoor de zeiltochten in Friesland en op het IJsselmeer. altijd waren wij als enige niet-zeilers de enigen die niet ziek waren op het IJsselmeer en dus moesten koken. alleen voor onszelf trouwens…
wat marian jammer vond dat ze niet mee mocht naar de catechisatie van mevrouw lettinga , wat eigenlijk een tweewekelijks toneelavondje was. het idee van paros over de kerk was duidelijk. ze woonden boven de winkel en hij heeft ooit verkondigd: as d’n pastoor bie mie de trap op kump, smiet ik ‘m er zo weer af.
voor mij was huize ros geweldig. paros als binnenhuisarchitect altijd aan het verbouwen en maros altijd aan het werk in de winkel. boven in de huiskamer stond een fantastische b&o geluidsinstallatie met in de muur gebouwde speakers en wij konden daar dus al onze nieuwe platen draaien… ook heel leuk was dat paros een fantastische hobbykok was en altijd zondagsmiddags kookte. als je dan toevallig in huis was mocht je mee-eten. je snapt dat ik heel vaak toevallig daar was. ook later toen marian al in Amsterdam studeerde bleef ik tot ieders verbazing vaak komen.
Marian ging in Amsterdam studeren, kunstgeschiedenis omdat dat zo heurt en toen dat niet beviel kind en opvoeding en dat beviel helemaal niet. gelukkig kon ze aan de slag bij het NIOD, toen nog RIOD van loek de jong. Hier heeft ze veertig jaar met heel veel plezier gewerkt en duizenden dagboeken gelezen en bewerkt. gelukkig zie ik hier ook een heel stel van haar oud-collega’s..
ondertussen werd ik naar nieuw zeeland gezonden in een poging een echte man van me te maken… nieuw zeeland is een ontzettend eind weg en mijn tante pop die de reis bedacht had en financierde zei eens: het is zover weg dat als je nog verder gaat de reis weer goedkoper wordt… voordat ik een brief van mijn toenmalige vriendin ontving had ik van marian al drie brieven gekregen. mijn brieven aan haar liggen nog steeds ergens in een laatje maar ik ga ze echt niet herlezen.
terug uit nieuw zeeland was marian weer de eerste die ik zag maar we woonden een heel eind uit elkaar. het contact verwaterde een beetje en zij woonde met jeroen in amsterdam en ik in duitsland met syl.
toen kwam die ene avond ergens in 1990, ik woonde alweer alleen in enschede, dat de telefoon ging en het was marian die via moeder steinmetz mijn telefoonnummer had achterhaald. ze nodigde mij uit om te komen eten in Amsterdam en heeft een heerlijk maal voor me gekookt. dat was trouwens tevens de laatste keer… ik ben min of meer niet meer weggegaan!
nieuw zeeland heeft een grote rol gespeeld in ons leven. we zijn er vaak geweest en hebben er prachtige reizen gemaakt. maar het leukst vond ze het daar altijd bij PRONIE. mijn nieuw zeelandse moeder. ze konden het heel goed vinden samen en toen pronie, (toen 80 jaar)een maand bij ons logeerde hadden de dames bedacht dat ze naar de opera wilden. moeder steinmetz werd ingeschakeld voor de kaartjes a euro 120. ik heb ze met de auto naar de stopera gebracht en arm in arm schuifelden ze naar de ingang. net naar de kapper geweest zagen ze er met hun lange japonnen piekfijn uit. alleen pronies lichtgevende felgroene nikes vielen wat uit de toon maar op andere schoenen kun je toch niet lopen. wat waren ze gelukkig…
nou, de rest van het verhaal kennen jullie want daar waren de meesten zelf bij.
lieve marian,
we hebben dertig fijne jaren gehad en die pakken ze ons nooit meer af. wat ik je verder zeggen wilde heb ik gelukkig al veel eerder gedaan!
vaarwel snuffel…
terry gaat arabeske van robert schumann voor ons spelen.
