Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve familie van Marianne, door omstandigheden konden we jammer genoeg niet bij het afscheid van Marianne zijn. Het is vast en zeker een heel fijne viering van haar leven geweest, met veel kleur. Toen Peter Marianne indertijd aan ons voorstelde als zijn Nieuwe Grote Liefde, begrepen we meteen hoe hij direct overrompeld moest zijn geweest door al haar sprankeling en blije wijsheid. Ons hart had ze ook op slag. Een prachtig mens. Sterkte met het gemis. Over een tijdje, zul je zien, hebben jullie daarnaast ook heel veel kleurrijke, vrolijke en dierbare herinneringen aan haar. Laat die jullie inspiratie zijn. Lieve groet, Mirjam en Frank van Leer

Marianne,
Een kleurrijk mens, gedreven, enthousiast en bijzonder. Altijd in kleurrijke prachtige kleding liep je over het Noordereiland, net zo kleurrijk als je mooie boeken en prenten. Wat een gemis voor de kunst en voor ieder die je liefhad.

Met het bijzondere afscheid nog vers in het geheugen is het onvermijdelijk dat gedachten nog vrijwel dagelijks naar de overledenen van afgelopen jaar gaan.
We wisten dat het afscheid van Marianne er aan zat te komen. We wisten dat, na de gekozen dag, een enveloppe met erin een aankondiging in de bus zou vallen. Tussen de datum van het overlijden en de datum van de afscheidsceremonie spraken we vaker over onze gedeelde periode met Marianne. Ze heeft veel voor ons betekend. Letterlijk ons wegwijs gemaakt in de wereld van de kunst (en kunstacademie). Die tijd en ook een aantal jaren erna zijn voor ons van levensbelang geweest. Het bracht ons kleur en nieuwe energie om met andere ogen door te gaan. We vonden nieuwe vormen, nieuwe ruimtes, nieuwe gedachten en veel meer om te omarmen. Dat nemen we mee 2024 in om vervolgens nooit te vergeten. Nooit vergeten we jou Marianne. Bedankt voor wie je was voor ons.
Martie en Henk

Lieve Minne en Quirijn,
wat hebben jullie je moeder een prachtig afscheid bezorgd. Door jullie verhalen (en de verhalen van de andere gastsprekers) was ze, weliswaar in woorden, toch luid en duidelijk aanwezig. De prachtige schoenen op haar kist, haar gezongen gedichten, het 'ik wakel je de wilde wind' door Isa Mara, de regie die Marianne tot het laatste moment hield, alles ademde de prachtige vrouw die ik heb gekend.
Marianne en ik hebben elkaar ontmoet , bij Scriptplus in Amsterdam, toen wij beiden wilden leren hoe je voor kinderen schreef. Daarna vormden we een schrijfgroepje waar ook Anneke Scholtens en Rebecca Noldus bij waren. Ik herinner me veel bijeenkomsten, onder andere in haar fantastische appartement uitkijkend over de stad en de Maas. De piano van Peter stond pontificaal inde woonkamer, symbolisch voor de plek die hij nog steeds in haar hart had.
Ik herinner me Marianne als een warme, sprankelende vrouw, vol humor en lichtheid. Ze was voor mij veldpluis: licht, vrolijk én niet kapot te krijgen. Maar ze was ook de paradijsvogel, zoals een van de sprekers haar beschreef. Ooit zei ze tegen mij: 'Benny, je bent nooit te oud om ijdel te zijn'. Het was in de dagen dat ze op de vrachtwagens van de Hema prijkte en als ik haar dan voorbij zag komen dacht: Gelijk heb je!' Wat ze was een fantastische verschijning. Vandaar dat ik vandaag mijn beste outfit uitkoos en aftershave op deed, (terwijl ik dat laatste al jaren niet meer doe). Ik vond het heel fijn om bij haar afscheid te zijn. Verdrietig, maar ook blij dat ik haar heb gekend. Ik wens jullie allemaal een wilde wind om doorheen te wakelen. En als er een hemel is, en er is een wolk, dan zit daar nu een grote prachtige paradijsvogel die de hemel opnieuw inricht, want ja, van een grauwe hemel moet ze niets hebben. Veel liefs, ook namens Guido, mijn man. Benny Lindelauf