Intussen, een aantal dagen verder, begint het idee langzaam aan in te dalen dat jij er niet meer bent. Er ook niet meer zult zijn. Wat doet mij jouw overlijden ongelofelijk veel verdriet.
Jij was mijn mentor tijdens mijn eerste stappen in het docentschap en ik had me geen betere kunnen wensen. Pas nu realiseer ik me, dat er docenten zijn, soms wel echt goede docenten en er was Martin. Jouw interesse in de mensen om je heen en jouw oprechte belangstelling in het welzijn van iedereen maakte je tot een bijzonder en uniek mens. Door jou ben ik in gaan zien, dat de meeste mensen deugen en dat er met oprechte aandacht ieder mens een beetje beter werd dan dat hij zelf had gedacht te zijn.
Volgens mij was jouw de gave gegeven ieder mens afzonderlijk te zien en een ieder het gevoel te geven dat hij was gezien. Dit maakte dat er voor jou de harten zowel van de collega’s, maar zeker ook van de studenten opengingen. Wat hebben we toch vaak ook lol gehad, over smoesjes van leerlingen waarom zijn niet hadden geleerd of hun zaken niet hadden voorbereid. Ik geloof dat ik je nooit, niet een keer werkelijk boos heb zien worden in al de jaren. Sterker nog, op de een of andere manier wist je me altijd te verassen met een positieve kijk op dingen, mensen en situaties. En, ik moet toegeven, je had vaak nogal gelijk ook. Wat hoop ik, dat ik deze blik kan vasthouden en meenemen in mijn eigen leven en werk.
Dat is dan misschien hetgeen jij mij nalaat, ook ben je er zelf niet meer bij. Ik zal me je blijven herinneren met grote genegenheid, me laten inspireren door de wijze lessen die je me hebt geleerd, door jouw kijk op de wereld, jouw ellenlange verhalen over werkelijk van alles en nog wat, jouw optimisme en rotsvast vertrouwen in de goedheid van de mens.
