Max en Anne-Marie, toen wij kerst 1979 als beginnende huiseigenaren naast jullie kwamen wonen konden jullie ons van advies voorzien. Dat hebben we dankbaar aanvaard. Met dat we allemaal werkten was er niet veel over en weer contact, maar als het er was was het altijd goed en hartelijk. Jullie waren er bij belangrijke momenten in ons leven: trouwen en de beide geboortes van onze zonen.
Jullie waren er ook als weer eens een babyfoon uitgezet moest worden.
Voor ons jammer dat jullie naar Delft verhuisden en het contact verwaterde. Behalve ieder jaar met kerst, dan kregen we een prachtig boekje. Wat een werk maakte Max daarvan.
Uit het oog, maar nooit uit het hart geraakt.
We hadden het onlangs nog met Gerda Verweij over onze fijne buurt en die begin jaren, met jullie.
Anne-Marie, Marlies, Arlette, schoonzonen en kleinkinderen, we wensen jullie allemaal veel sterkte nu jullie doorgaan zonder Max.
Misschien vinden jullie, net als ik na het overlijden van mijn vader, ook troost uit dit gedicht:
Als je mij nog iets wilt geven
dan zou ik je vragen sterf niet met mij,
omhels het leven.
Je mag bedroefd zijn maar wanhoop niet,
verdrink niet in te groot verdriet.
Als je mij nog iets wilt schenken
dan zou ik willen: blijf de toekomst zien,
blijf hoopvol denken zodat je uitgroeit en voluit leeft,
het leven alle kansen geeft.
Liefs,
Clarien Oosterhuis en Klaas Munneke.