Wij hebben vele dierbare herinneringen aan Neeltje vanaf de tijd dat zij bij ons “oppasmoeder” werd.
Vanaf mei 1993 kwam Neeltje in ons leven/ons gezin. Neeltje kwam bij ons om voor onze zoon Jeroen een aantal dagdelen “oppasmoeder” te worden en na ruim 15 maanden ook voor onze dochter Sanne.
Neeltje gaf zich vol enthousiasme en liefde en voelde zich verantwoordelijk, alsof het haar eigen kind betrof. Het klikte gelijk met ons.
Toen de kinderen langzaam woordjes en namen gingen uitspreken werd Neeltje “tante Neeltje”.

Neeltje was voor ons en onze kinderen een vast baken tijdens het opgroeien. Zeer betrokken en zorgzaam. Wij als ouders konden daardoor met een gerust hart naar ons werk en dan stond Neeltje met de kinderen voor het raam ons uit te zwaaien, zo vertrouwd al, waarbij wij meer moeite leken te hebben met weggaan dan Jeroen en Sanne.
Neeltje bracht structuur en regelmaat aan voor de kinderen. Gaf altijd een goede overdracht aan ons als wij thuiskwamen en als ze toevallig wat vergeten was, kwam er ‘s avonds altijd even een belletje achteraan. Bij ziekte was Neeltje altijd snel present om te helpen en de kinderen te vertroetelen.

Neeltje “groeide” ook met onze kinderen mee. Vanaf het fruithapje, wandelen met de kinderwagen, brengen en halen naar school tot het brengen naar koor, muziek- en balletles zodat wij uit ons werk ze weer konden ophalen.
Het was gezellig als Wendy ook meekwam, want dan werden er weer andere spelletjes gedaan.
Neeltje was ook altijd nieuwsgierig naar de rapporten van de kinderen, met goede cijfers was zij daar zelf ook trots op en terecht gezien haar aandeel daarin.
Neeltje was op de Moespot bekend als de “oppasmoeder” van Jeroen en Sanne en was een graag gezien gezicht bij leerkrachten en bij vriendjes en vriendinnetjes en hun ouders.

In juli 2005 hebben we samen met haar besloten om te stoppen als “oppasmoeder”.
Wij hielden wel contact met elkaar op de verjaardagen van de kinderen en Neeltjes verjaardag.
Dan was zij altijd belangstellend hoe alles ging, o.a. de sport en de studie.

Al met al hebben wij mooie jaren en liefdevolle herinneringen aan Neeltje.
Vanaf het moment dat Neeltje ziek werd, hebben wij gezien en haar bewonderd om haar strijdbaarheid om door te gaan op haar eigen manier.

Wij zullen haar missen en wensen Bert, Wendy, Rowland en Benthe sterkte toe om dit verlies te verwerken.
Koester vooral die mooie herinneringen met haar.

Carien en Johan Loosschilder – van Luijn

Als wij aan onze lieve oppas Neeltje denken, denken wij aan…

… Wandelingen over de Lingeweg opzoek naar kaboutertjes in de bomen.
… De lachende gezichtjes die Neeltje sneed in de appels van ons fruithapje.
… Haar strenge uitspraak van de letter ‘u’ als we weer eens ruzie maakten, “huw eens even”.
… Samen waterijsjes met de gekste smaken maken in de zomer.
… Lieflijke verzorging als één van ons beide ziek was.
… De cadeautjes die wij met Kerst kregen van ‘Kerstvrouw Neeltje’.
… Het kaartspel ‘pesten’, dat we fanatiek met Neeltje speelden.
… De harde, maar lieve kussen die wij kregen als we jarig waren.
… Hoe fijn het was dat Neeltje klaar zat met thee als we uit school kwamen.
… Vriendjes en vriendinnetjes van ons, die het ook zo gezellig vonden dat Neeltje er was.
… De gratis snoepzakjes die wij kregen tijdens het schoolkorfbaltoernooi.
… De schoolspullen die we mochten uitzoeken voorafgaand aan onze overgang naar de bovenbouw.
… De eindeloze interesse die Neeltje opbracht om zich te verdiepen in alles wat wij deden.
… De hechte band die ook na het oppastijdperk bleef bestaan.

Wij hebben deze mooie herinneringen opgedaan in de 12 jaar dat Neeltje onze oppas was. Het was een fijne en zorgeloze tijd. Neeltje was er altijd voor ons. Deze periode heeft ons mede gevormd tot de personen die we nu zijn en daar zullen wij haar altijd dankbaar voor zijn.

Rust zacht lieve tante Neeltje.

Sanne en Jeroen

Voor jou ging het sterven niet ineens
Je hebt er moedig voor gestreden
Niemand kan weten wat je hebt gevoeld
Ook niet wat je hebt geleden.


Gerrit en Riek de Keijzer