Schoonmoeders ……. er wordt veel over gezegd en geschreven.
In bijna 30 jaar heb ik samen met moeder Nel het boek “mijn liefste schoonmoeder” geschreven.
Vol trots kan ik ieder hier aanwezig en thuis online vertellen dat het een mooi boek is geworden. Een boek vol liefde, zorgzaamheid, gezelligheid en prachtige herinneringen.
Een paar hoofdstukken wil ik graag voordragen en met jullie delen.
Liefste schoonmoeder,
Bijna 30 jaar geleden stapte ik voor het eerst jullie huis binnen om Pauline op te halen voor de film.
Midden in een Tupperware-party heb ik me aan jou voorgesteld. Het was liefde op het eerste gezicht. We hadden het meteen gezellig met elkaar. Zo gezellig dat we bijna de film hadden gemist. De toon was gezet.
Vrij snel werd het plan opgevat om een dagje naar de kerstmarkt in Duitsland te gaan, samen met vader Henk en Pauline. Dit dagje werd spoedig een weekend en enkele jaren later omgewisseld voor een week naar Portugal, en uiteindelijk Lanzarote. We hebben daar veel mooie en dierbare herinneringen gemaakt.
Wat u misschien niet wist, maar vader Henk des te beter, is dat moeder Nel kleingeld spaarde.
Hilarisch was het als we dan weg waren en jij iets wilde betalen. Of het nu 2 of 15 euro koste, jij haalde je plastic zak met kleingeld tevoorschijn en ging uitgebreid tellen totdat je na een paar minuten gepast kon afrekenen ….. U begrijpt dat vader Henk en Pauline de zaak al lang hadden verlaten.
Met de komst van Koen en Tijn kwam je nog vaker bij ons thuis. Als wij moesten werken haalde jij ze van school en paste op. Jij hebt ons enorm ontlast in die periode. Om onze dankbaarheid daarvoor te laten blijken hadden we regelmatig een verrassing voor je. Bijzonder was ons uitje naar Andre Rieu in de ArenA, waar we zittend in de koninklijke loge erg van genoten hebben.
Omdat ik ook nog eens voetbaltraining ging geven was het eten op tijd klaar hebben een hele uitdaging. Zorgzaam als jij was zei je al snel ‘ik ben er toch, dan help ik toch ook even met het eten maken’. Hoe fijn was dat. We hebben veel lol gehad in de keuken. Hoogtepunt was toen Pauline uit haar werk het pad op kwam lopen ….. en wij pal voor het raam tijdens een innige omhelzing elkaar vol op de mond zoende. Pailine wist echt even niet wat haar overkwam.
Al een kleine 10 jaar geleden zagen wij de eerste verschijnselen van jouw ziekte. Eerst de hele kleine dingetjes. Later steeds meer zichtbaar en voelbaar. Zo kwam het steeds vaker voor dat jij bij het zojuist genoemde koken rauwe aardappelen op tafel zette. Wij kauwden wat harder door, maar kregen steeds meer zorgen om je.
Een moeilijke tijd brak aan voor jou, vader Henk en je kinderen. De wetenschap van het ziekteverloop is onmenselijk en heeft enorm veel van jullie gevraagd. De rollen waren opeens omgedraaid er moest voor jou gezorgd worden. Ik heb veel bewondering voor de wijze waarop jullie dit samen gedragen hebben. Langzaam maar zeker, telkens weer ……. een klein beetje los laten.
De afgelopen week is ons laatste hoofdstuk geschreven. Ik moet jou nu los laten. Daarmee is ons boek af, ik zal het in mijn hart bewaren.
Liefste schoonmoeder, bedankt voor alles, als er een ooit is – tot ooit.
Liefs Marco Schouten