Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Nelly Zuijdweg-Sieben

04-09-192110-01-2007

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 2   |   niet OK
        Zoals aijltd moet het leven doorleefd wordenmet pijn, vallen en opstaan,soms gepaard met een traan .of een prachtige roos met een parel.

        Veronika -
        24 februari 2012

        Deel deze pagina:

      • Mooiste herinnering
        reactie 1   |   niet OK
        Mijn oma.
        Het is nu donderdag 11-1-2007, 0.55u, ik ben net een paar uur terug uit Den Haag, en zit met wat hoofdpijn achter de computer. Om 18.15u werd ik gebeld dat het niet goed met je ging. Om 18.30u werd ik gebeld dat je al overleden was. Om 20.45u stond ik aan je bed, maar zo wil ik je niet herinneren.
        Waar ik moet beginnen weet ik niet. Er komen allemaal dingen in me op.
        Eigenlijk heb ik alleen maar fijne herinneringen, en denk ik dat velen een voorbeeld kunnen nemen aan hoe jij bent geweest. Nu ik hier dan ook voor je sta, weet ik ook zeker dat je ontzettend trots op me zou zijn, daarom wil ik dit ook graag doen. Ik ga nu vertellen, puur over hoe jij ‘mijn’ oma was, hoe ik je wil herinneren.
        En eigenlijk kan ik mijn verhaal in 1 zin samenvatten: Lieve oma je bent een fantastisch mens.

        Toen ik 6 was, ging mijn 1e ritje alleen op de fiets naar oma. Mijn nieuwe kleren liet ik zien aan oma. Was ik boos vertelde ik dit aan oma, oma was het altijd met me eens en vond alles goed, mooi en knap. Ik hoefde niet bang te zijn van een koude kermis thuis te komen. Ondanks dat ze mijn nieuwe kleren niet kon zien, was ze altijd het meest enthousiast.
        Op zaterdag ging ik ook wel met haar naar de Kondor of Hema, gepakt met een groene, rode en blauwe boodschappentas, het karretje en een blinden geleiden stok gingen we dan op pad. Trekkend naar rechts liepen we dan gearmd over de straat. Elke stoeprand en paaltje kondigde ik aan, de singel ging je over met je stok recht vooruit, en eenmaal in de winkel wist je precies wat je wilde hebben, en ja hier kon altijd een zak snoep bij gekletst worden, en gebakjes, en chips, en lekker drinken. In de supermarkt en bij de winkel kende jij de winkelmedewerkers, en zij jou, je hield ontzettend van een praatje.

        Wanneer ik eens verliefd was, en dit thuis nog niet zo enthousiast werd ontvangen, nam ik mijn vriendje mee naar oma. Een waar kruisverhoor met een vleugje ‘ai spiek inglies’.
        en een dikke plakzoen bij afscheid maakte dat je heel toegankelijk en meteen ‘oma’ was. Op het moment dat ze me dan later even alleen had, werd me wel duidelijk gemaakt dat je op moest passen omdat zo’n jongen ook áán je kan gaan zitten. Ik heb het nu over vriendjes, maar in feite nam ik gewoon iedereen mee, en dat vond je altijd gezellig. Nogmaals: je hield ontzettend van een praatje.

        Eenmaal mijn rijbewijs in bezit, mocht ik gegarandeerd in de auto rijden als ik oma ging halen. Ik ben zelfs met je nog naar Zeeland gegaan op familiebezoek en slapen in een hotelkamer, ook hiervoor kreeg ik gegarandeerd de auto mee. ’s Avonds voor het slapen gaan nog 6x geoefend hoe je de gang naar het toilet moest maken als ik sliep, en midden in de nacht word ik wakker met een open hotelkamerdeur en een geschrokken portier met mijn oma in nachtpon en zonder gebit aan de arm. Had je toch de verkeerde deur genomen.

        Eenmaal de maand december, was het elk jaar weer een hele klus om je huis in kerstsferen te krijgen. Een kunstboom, lampjes, zilveren ballen met rode strikjes, kerstklokken, kerstkaarsjes, maar vooral ook kerstkaartjes waren een groot genot voor je. Kaartjes terugsturen hebben we dan ook vele jaren samen gedaan. Je vond het gevoel gezellig.

        Toen ik eenmaal op mijzelf ging wonen, kwam je op visite in mijn kamer in Nijmegen, de steile trap en de gevaarlijke afstapjes lukten je, want je vond ook dit ontzettend leuk. Enkele verhuizingen later, kreeg ik jouw koelkast, met de stukjes keukenpapier er nog in voor de dingen die zouden kunnen lekken.

        Maar herinner ik me ook nog vele andere dingen als:
        • Jij met je benen gestrekt de grond aantikken, om te laten zien hoe lenig je was.
        • De plaat van vader Abraham met het smurfenlied.
        • Samen de was opvouwen.
        • Je verhaal over dat ik zo zielig kon huilen in de box als baby.
        • Naar Stien aan de overkant van de camping om groenten en fruit te halen.
        • Jezelf wassen aan het fonteintje, gebit poetsen in de keuken.
        • Hijgend ‘Zuijdweg’ bij het opnemen van de telefoon omdat je altijd iets aan het doen was.
        • Op je krukje/bankje voor/in de tv.
        • Je klok aan de muur.
        • Samen in de bedstee tijdens een weekendje weg.
        • Jij vertelt over schuilen in de oorlog.
        • Je meezingen met Nederlandse liedjes wanneer er een feest was.
        • De ‘centen’ die ik wekelijks kreeg bij mijn bezoekje samen sparen om mee te nemen op vakantie.
        • Oefenen met fietsen op een polderweg.
        • Je kast in het kleine kamertje met daarin het blik met snoep en koek.
        • Alle schortjes die je had.
        • Krantenpapier onder je bord als je ging eten.
        • De buurvrouw die door het raam hing.
        • Je plaid voor in de stoel.

        Wanneer ik aan jou in de Nieuwe Hoeven denk, denk ik niet dat je zo ‘dement als een deur’ was. Er ging wel degelijk een hele hoop in je om, alleen kon je dat niet meer met je spraakwaterval uiten. De cassettes met gesproken tijdschriften waren jouw dagbesteding.
        Wanneer we samen buiten wandelden, zongen we oud-hollandse liedjes. Ook bij het kapelletje stopten we dan af en toe. Je vertelde dat je nog wel eens bidde.

        Afgelopen december, 1e kerstdag ben ik alleen bij je geweest. We zijn samen thee gaan drinken in de gemeenschappelijke huiskamer. Hier haalde ik een gebakje voor jou en mij. Na alle overdosis snoep die ik van jou heb gekregen, gaf me het een goed gevoel dat ik dit voor je terug kon doen. Ongeduldig als je normaal was, heb je die dag redelijk rustig van je gebakje genoten. Ik heb je het kerstverhaal verteld, en liet bewust tussendoor steken liggen, zodat jij me moest helpen bij het verhaal. De 3 koningen kwamen toch echt met goud, wierook en mirre aanzetten bij Jezus, dat wist je nog goed. De mensen aan de tafel naast ons zaten geanimeerd mee te kijken toen ik foto’s ging maken van ons samen. Wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Voor de foto wilde je nog enkele mooie glimlachen toveren op je gezicht. We hebben het heel fijn gehad samen die middag, en ik heb dan ook aan die laatste dag een fijne herinnering.

        Lieve oma, je bent voor mij een belangrijke vormer geweest. Een warm mens. Je was er altijd, en alles kon besproken worden. Zelfs nu heb ik nog wel eens momenten dat ik graag van je zou horen wat jij van iets vindt, omdat dat keuzes makkelijker zou maken.

        Lieve oma, dankjewel voor alles, je was een kanjer!







        Dit schreef mijn moeder
        Jarenlang kwamen we naar je toe op de zaterdagochtend, dan stond het fluitketeltje al flink wat stoom af te geven en stond het gebak al klaar.

        Jouw eerste woorden waren dan altijd nadat we elkaar hadden geknuffeld: “Zet maar gauw koffie want ik heb er zo’n zin in”. Dan zaten we uren te kletsen, of liever jij, want je had altijd zoveel te vertellen. Uren, dagen, maanden, ja jaren hebben we dat samen gedaan. Dan zei je ook vaak: “Fijn mijn kind, wij zo samen hier zitten. Mama hoopt dat we dit nog jaren kunnen doen”. En wij maar koffie en vooral gebak eten.

        Terwijl we dan aan de koffie zaten, kwam meteen tafeltje dekje, de warme maaltijd die thuisgebracht werd. Zo ging een krantje op tafel en je mok wijn en stapte je eigenlijk van de koffie met gebak over op je warm eten.

        Die krant moest op tafel komen van jou, dan kon je daarop knoeien, want door je blindheid ging er nogal eens wat over je bordje.

        Eten daar kon je zo van genieten, als we dan de boel hadden opgeruimd ging je naar je speciaal plekje, je luie stoel in je slaapkamer. Terwijl je daar ging uitrusten luisterde je graag naar het gesproken woord, zoals de story of de margriet.

        Dat waren onze zaterdagen, mam wat hebben we dat al gemist, toen het alleen wonen niet meer ging. En nu lieve mam is er nooit meer samen koffie en gebak. Pijn dat voelen we, nooit meer aan je keukentafel, waar we uren samen hebben doorgebracht.


        debby - den haag
        1 december 2008

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.