Deze week ben ik een fotoboek tegen gekomen waar u ook in stond met mijn vader en zijn broers.
U, als enige nicht, in het midden van 4 neven.
Jammer dat wij de laatste jaren heel weinig/geen contact hadden.

Ook al weet Nettie het niet (en zelfs dat kunnen we niet met zekerheid vaststellen), en ook al denken velen het hele jaar door vaak aan Nettie, toch is zo'n vaststaande datum een goede instelling. Een beetje zoals een verjaardag. Een keer per jaar zeg je tegen je vrienden: ik ben blij dat je ooit geboren bent. Dat heet feliciteren. En condoleren is zoveel als zeggen: Ik ben blij dat ik het geluk heb gehad je te kennen. Zo is het Nettie: Ik ben blij dat jij en ik een deel van de weg samen zijn gegaan. Je bent voor mij een positieve ervaring geweest, en daar ben ik dankbaar voor..

Nooit zal ik ze vergeten, die momenten waarop ze zei: \\\" als je dat doet dan mag je je geen oud leerling van mij meer noemen\\\"of, hoezo een apgar op het consultatiebureau: Ik werd geboren met een apgar van 3 !!
Eens moest ik een kind van een gedetineerde aangeven op het gemeentehuis, de beamte studeerde rechten en vroeg me of ik een leerling was van..., toen het antwoord bevestigend was vroeg hij me, of ik haar dan wel wilde vertellen dat ze een uitstekend juriste was. Dat heb ik gedaan, ze glunderde. Na mijn studie zou ik een tijdje in Algerije gaan werken. Ze wist me direct te vertellen dat de verloskundige daar ook net als in Nederland zelfstandig werkt. Na die tijd toch maar een herintrederscusrsus gedaan, waar ik haar weer trof. Ze vertelde dat ze van enkele van haar statements was afgestapt. Zo vond ze in mijn opleidingstijd dat je zonder VT aan een vrouw moest kunnen zien of ze in partu was, maar jaren later zei ze: Alleen tijdens een wee kun je bij VT beoordelen hoe sterk de weeen zijn. Knap, als je dat na zoveel jaren gewoon om durft te gooien. En nu we zelf allang verloskundigen waren mochten we alleen nog Nettie zeggen, wel even wennen hoor. 30 jaar na de diplomering voel ik me nog altijd een beetje trots, dat ik door haar ben opgeleid. Nettie vergeten is onmogelijk en ze zal door al die herinneringen blijven voortbestaan.

Beste dokter Klomp
Wanneer U luid als een echte promoter een casus presenteerde (ondertussen een sigaretje rokend) hingen we als leerling vroedvrouwen aan uw lippen. Dol op de smeuiige details, maar ook bewust dat hier de wijsheden van het vak werden verteld. Wijsheden die we in de dagelijkse praktijk nog steeds kunnen toepassen. Maar wat U mij, als één van die luisterende wichten, hebt bijgebracht is de waarde van de fysiologische verloskunde en de positie van de 1e lijns verloskunde. Ik zal er goed voor zorgen! Bedankt dokter Klomp.

Vele vroedvrouwen herdenken hier dokter Klomp, maar weinig of geen patienten.
Haar overlijdensadvertentie las ik per per volkomen toeval, toen ik op een avond verveeld vroeg : \'Is er nog iemand dood, vandaag?\'\'
Mijn vriend zat tegenover me. Geen antwoord. Toen ik opstond om even te kijken, zag ik haar rouw-advertentie en kon alleen maar roepen : \'dokter Klomp, ach, dokter Klomp.\'
Ze was een verfrissing als gyneacoloog.
De wildere meisjes van Amsterdam (zoals ik), met hun ontstekinken, ontstekinkjes en zware maandstonden, werden met evenveel humor en egards behandeld als de rest ( in mijn ogen de echte vrouwen, zwangere vrouwen).
Dokter Klomp was zeer breed van geest en zelf, op haar unieke wijze, ook een wild meisje.
Heeft ze me echt verteld, wijzend op een zijkamertje/onderzoekskamer, dat ze daar \'snachts vaak sliep, wachtend op een bevalling?
Maar ze heeft wel echt alle stagiaires ( of hoe dat heet) bijeen geroepen toen ik een keer in het Slotervaart lag, in de beugels. Om allemaal mijn cervix te komen bekijken.
\'Dat vind je toch wel goed?\'.
Als vrouw en feminist zou ik het niet hebben kunnen weigeren.
En wat te doen met een wat bange patiente, die elk half jaar om een uitstrijkje komt?
Dan zwaai je met een stralende lach de deur van je spreekkamer open ( je houten kralenketting zwiept ervan)
en roept voor het front van de troepen \'En weer, met de regelmaat van een klok, is daar mevrouw....\'
De wat bange patiente straalt vanwege de speciale aandacht, er wordt wat gegrinnikt, en de boodschap is duidelijk: meisjes, elk half jaar is wat teveel.
Ook dat was dokter Klomp.
Toen ik haar echt nodig had, eind van mijn 40-er jaren, was ze allang met de VUT.Ik heb dom genoeg nog even gehoopt dat het niet zo was.
Maar Leve de Spirit van Dokter klomp!

Beste Nettie Klomp Wat een gemis dat je er niet meer bent. Voor mij ben je altijd een fantastische gynaecoloog geweest met sterke eerste lijn visie. De kinische lessen zijn voor mijn verdere werk als vroedvrouw een leiddraad geweest. Je hebt met vanaf mijn opleiding ondersteund. Je bent een zeer eigenzinnig en sterke vrouw geweest en daar heb je heel veel mensen mee geholpen. Ik hoop dat je geest doorleefd en dat er ooit nog een Nettie Klomp opstaat
Slaap zacht Betty de Vries

Ook toen ik de aktieve verloskunde losgelaten heb, ben je mij blijven inspireren. Als onderwijsmens wist je een natuurlijjk overwicht en deskundigheid te combineren met een ontwapenend gebrek aan \'humbug\'. Je anecdotes en casuistiek waren er niet om je eigen expertise te etaleren, maar om de kennis van de leerlingen te vergroten. Van dit voorbeeld heb ik al jaren plezier.
Bedankt.

Je was een goed opleider en een plezierig mens, bedankt Nettie.

Geweldige opleider, geweldig mens.

Wat een groot voorrecht les te hebben gehad van Dokter Klomp, en Nettie te hebben gekend.
Zij was mijn favoriet op de vroedvrouwenopleiding. Wat een humor, zo onthield je alles! De combinatie van haar kennis en kunde op het gebied van de verloskunde/gynaecologie en de rechten was uniek, en zó belangrijk.
Het doet me verdriet dat ze er niet meer is. Ik wens al haar dierbaren veel sterkte met dit verlies.
Ik zal haar niet vergeten.