Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve mama.
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Er is zoveel dat ik nog wil zeggen, maar dat is onmogelijk dat allemaal te doen.
Maar mam als ik over jou nadenk, de jeugd die ik heb gehad bij jou tot aan nu is het vooral trots dat ik voel.
Trots dat je de liefste en knapste moeder van het schoolplein was.
Trots op hoe jij vader en moeder tegelijk was voor mij.
Trots op de onvoorwaardelijke liefde die ik altijd van je gevoel heb.
Trots op hoe jij kei hard werkte zodat wij niks tekort kwamen.
Trots op hoe jij altijd de kalmte wist te bewaren als ik weer eens een onuitstaanbare puber kon zijn.
Trots op hoe jij reageerde toen ik je vertelde dat ik zwanger was, ookal was de situatie niet ideaal
Trots op hoe jij oma voor mijn kinderen bent geweest.
Trots op het hechte gezin dat wij vormen dankzij jou.
Trots op jouw warmte voor iedereen die dat nodig had en jou deur die voor iedereen letterlijk open stond.
Trots dat je studeerde, 3 kinderen alleen opvoedde, een fulltime baan had, kanker overwon en gewoon afstudeerde.
Trots om te horen van collega’s en cliënten wat jij ook voor hen betekend hebt.
Trots op de normen en waarden die je mij meegegeven hebt.
En vooral trots hoe je mij geleerd hebt een goede moeder te zijn.
Mam vlak voor je stierf zat ik even alleen bij je te huilen. Ik was bang voor wat komen gaat zonder jou, zou ik bijvoorbeeld mijn studie wel halen zonder jou hulp en adviezen. Toen zei je”lay jij gaat gewoon je studie halen, want jij lijkt op mij. Alweer wist je mij gerust te stellen en alweer voelde ik trots.
Mam wat ben ik trots dat jij mijn moeder bent.

Een bijzonder mooi mens is heen gegaan
We'll meet again lieve Nicole

Prachtmens Van binnen en buiten ,
Lieve Nicole, je was een belangrijk deel van mijn leven. Ik kan me niet voorstellen dat je hier niet meer bent. Ik wilde ook daarom geen afscheid nemen vorige week donderdag in de avond. We hielden het vrolijk . We hadden het over vroeger en over de prachtige ruimte met al jouw dierbare spulletjes, de mooie kast van Oma Peggy en de lieve herkenbare foto's van je dierbare ouders en " Huize Knokke" waar ik kwam om met Jeannita jouw zusje te spelen toen jij daar al niet meer woonde . En we spraken over mijn bijzondere ontmoeting met jouw toen 6 jarige Jeannita .

Zoveel herinneringen hebben we samen gedeeld lieve Nicole . Maar terwijl ik daar zo zat in die beetje 'eenzame fluwelen fauteuil' op gepaste afstand van jouw bed en jouw vol bewondering gadesloeg, realiseerde ik mij dat alles wat we wilde delen in dit leven eigenlijk al geklonken had. De liefde voor jouw kinderen en jouw kleinkinderen ervoer ik opnieuw zoals zo vaak door jouw ogen . Geen woorden waren er nodig .
Je zat daar zo broos en majestueus tegelijk in een soort van kleermakerszit . In jouw ogen zag ik geen angst maar berusting en kracht . Ik dacht nog , hoe flik je dat toch? Zo snel kunnen schakelen in heftige tijden . Jij kon dat als geen ander. Je was daarin een voorbeeld voor mij. Niet meteen opgeven ... afmaken waar je aan begonnen bent en je doel niet uit het oog verliezen .

Je vertelde me dat je nu geen pijn had maar als die kwam , dat je er dan geen zin meer in had. Het was goed zo. Je maakte me ook nog plots heel hard aan het lachen en even stond de tijd weer stil.
Je vertelde heel kort over de enorme fijne en zeer bijzondere tijd die je met je kinderen had doorgebracht de afgelopen tijden en ook met je dierbare familie en vrienden .

Jeannita kwam binnen en even later knuffelde jullie elkaar innig en liefdevol. Ik zag zoveel liefde in die ene knuffel . Ik was ontroerd en onder de indruk van mijn korte bezoek aan jou maar ook bezorgd . Ik zag dat je een zuurstof slangetje in ie neus had zitten . Dat was toch een teken dat je vocht tegen de tand des tijds. Ik merkte daar niet veel van toen ik bij jou was. Je was voor mij Nicole zoals altijd. Een prachtmens van binnen en buiten .

Zaterdag om 11 uur ben je omringt door veel liefde van je dierbare kinderen gaan slapen om nooit meer wakker te worden maar vredig naar het licht te gaan . Enof je in het licht bent beland Nicole . Je was zo warm en liefdevol
Voor altijd in mijn hart ,
Sandra

Lieve Nicole,
We kwamen elkaar maar zeer zelden tegen. Mijn herinnering aan jou is vooral van langer geleden, van de Ruhi class. Ik weet nog dat je altijd oprecht geïnteresseerd was in het leven, de mens en De Bron. Nu weet jij uit eerste hand iets wat wij nog niet weten, namelijk hoe het daar is. Ik wens je een mooie reis toe, omringt door en in alle Liefde.
Nicolette

Lieve familie,
Voor alles is een tijd en op alles kun je je min of meer voorbereiden, maar het verlies van een geliefde, en zeker je moeder, komt altijd te vroeg en toch ook altijd onverwachts.
Ik hoef jullie niet te vertellen hoe belangrijk Nicole in jullie leven was. In mijn ogen was zij de spil waarom alles en iedereen draaide. Als je zo'n spil fysiek dan dreigt te verliezen dan kan dat zeer beangstigend zijn; het lijkt alsof je uit je vertrouwde baan gelanceerd wordt; alsof je je oorsprong kwijtraakt.
Ik denk dat jullie in de afgelopen dagen al ervaren hebben dat die angst ongegrond is. De liefde voor Nicole is nog steeds waar jullie leven om draait; het heeft alleen een andere vorm gekregen.
Natuurlijk gaan jullie Nicole heel erg missen: het fysieke thuiskomen kan niet meer, ze kan jullie niet meer bemoedigend troosten, je kunt niet even meer een bakkie doen.
Het zal niet makkelijk zijn om dat een plaats te geven, maar vertrouw ook op elkaar; jullie zijn allemaal kinderen van jullie moeder en dat betekent ook dat je altijd een stukje van haar bij elkaar kunt vinden. Haar kracht en liefde leeft in jullie voort.
Ik schrijf deze woorden kort na de afscheidsdienst, die jullie jullie moeder hebben gegeven. Een prachtig afscheid van een lieve, sterke vrouw; vormgegeven door lieve, sterke kinderen; het bewijs dat jullie kunnen wat zij ook kon. Misschien is dat de vraag die jullie jezelf moeten stellen: wat zou mama doen?

Veel liefs,
Ger
P.S. En mocht het echt even niet lukken, onze deur staat altijd open.

Wat een mooie herinneringen hebben wij aan Nicole, haar ouders, broers en zussen. 10 jaar waren wij overburen in de Fahrenheitstraat. Met de hele buurt verstoppertje spelen, een soort Spel zonder grenzen spelen in de berging. Gerard met Wim/Bill fanatiek aan het Monopoly-en of het Carrera racespel! En natuurlijk werd er wat geflirt! Hilarische taferelen als Nicole en andere zussen bij onze moeder kwamen vragen om boodschappen te doen terwijl wij,zus Marijke en ik bij jullie moeder de afwas deden!! Op woensdagmiddag met zo'n 20 kinderen, zittend op de grond voor de tv. Zo zou ik nog lang door kunnen gaan. Prachtige herinneringen vol humor en weemoed omdat Nicole hier niet meer in kan delen. Wij koesteren deze warme herinneringen en wensen jullie, kinderen en kleinkinderen, broers en zussen, neven en nichten, soms nog heel klein! heel veel troost en sterkte toe.
Laura de Schepper-Rikken, ook namens broer Gerard in Stockholm.