Lieve familie,
Voor alles is een tijd en op alles kun je je min of meer voorbereiden, maar het verlies van een geliefde, en zeker je moeder, komt altijd te vroeg en toch ook altijd onverwachts.
Ik hoef jullie niet te vertellen hoe belangrijk Nicole in jullie leven was. In mijn ogen was zij de spil waarom alles en iedereen draaide. Als je zo'n spil fysiek dan dreigt te verliezen dan kan dat zeer beangstigend zijn; het lijkt alsof je uit je vertrouwde baan gelanceerd wordt; alsof je je oorsprong kwijtraakt.
Ik denk dat jullie in de afgelopen dagen al ervaren hebben dat die angst ongegrond is. De liefde voor Nicole is nog steeds waar jullie leven om draait; het heeft alleen een andere vorm gekregen.
Natuurlijk gaan jullie Nicole heel erg missen: het fysieke thuiskomen kan niet meer, ze kan jullie niet meer bemoedigend troosten, je kunt niet even meer een bakkie doen.
Het zal niet makkelijk zijn om dat een plaats te geven, maar vertrouw ook op elkaar; jullie zijn allemaal kinderen van jullie moeder en dat betekent ook dat je altijd een stukje van haar bij elkaar kunt vinden. Haar kracht en liefde leeft in jullie voort.
Ik schrijf deze woorden kort na de afscheidsdienst, die jullie jullie moeder hebben gegeven. Een prachtig afscheid van een lieve, sterke vrouw; vormgegeven door lieve, sterke kinderen; het bewijs dat jullie kunnen wat zij ook kon. Misschien is dat de vraag die jullie jezelf moeten stellen: wat zou mama doen?
Veel liefs,
Ger
P.S. En mocht het echt even niet lukken, onze deur staat altijd open.