Je knippert met je ogen en dan ineens..... is er een jaar voorbij. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we ineens in een ziekenhuis zaten. Ik geloof 26 uur lang met een man of 30. En dan sta je buiten, als weduwnaar met 2 pubers.....
Met zn allen een prachtig afscheid geregeld, alles erop en eraan en anders dan anderen. Precies zoals wij waren. We doen het goed of we doen het niet!
Een jaar waarin ik toch met de jongens ben gaan skiën en naar Spanje ben geweest. “Gewoon” 3 avonden als een balletje bij Rockanje Live heb gestaan en vrijwel geen verjaardag of feestje heb overgeslagen....
Maar -de tering- wat is dat moeilijk!
Wat een jaar. Met onwijs veel steun en liefde van de mensen om mij heen. Ga ze niet allemaal noemen want dat weten ze zelf wel. Maar ze zijn mij zeer dierbaar en ik hou van ze. Zij weten ook niet hoe ze hiermee om moeten gaan, maar ze doen het wel. En dat voelt goed en fijn.
Aankomend jaar? Geen flauw idee! In ieder geval een paar mooie tochten maken op de vette Harley die ik gekocht heb. En verder? We zien wel! Samen met de jongens krabbelen we beetje bij beetje weer op. Soms twee stappen naar voren en weer drie terug. De kunst is om één keer meer op te staan dan dat je gevallen bent. Dat hou ik voor ogen met de jongens. We proberen te blijven “vieren” dat je geleefd hebt. Maar -de tering- wat is dat moeilijk.
Het zal in ieder geval een jaar worden waarin ik en de jongens je nog meer ga missen. Een kroel, een zoen, samen lachen, samen huilen, ff dansen, ff gek doen en leuke dingen samen, met de jongens en met vrienden ondernemen.
Wat een gemis, het blijft onwerkelijk!
Love you scheet, dikke zoen.
