Samen blijven we jou herinneren…

We missen je!

Liefs André, Mira en Menno xx

Je knippert met je ogen en dan ineens..... is er een jaar voorbij. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we ineens in een ziekenhuis zaten. Ik geloof 26 uur lang met een man of 30. En dan sta je buiten, als weduwnaar met 2 pubers.....

Met zn allen een prachtig afscheid geregeld, alles erop en eraan en anders dan anderen. Precies zoals wij waren. We doen het goed of we doen het niet!

Een jaar waarin ik toch met de jongens ben gaan skiën en naar Spanje ben geweest. “Gewoon” 3 avonden als een balletje bij Rockanje Live heb gestaan en vrijwel geen verjaardag of feestje heb overgeslagen....
Maar -de tering- wat is dat moeilijk!

Wat een jaar. Met onwijs veel steun en liefde van de mensen om mij heen. Ga ze niet allemaal noemen want dat weten ze zelf wel. Maar ze zijn mij zeer dierbaar en ik hou van ze. Zij weten ook niet hoe ze hiermee om moeten gaan, maar ze doen het wel. En dat voelt goed en fijn.

Aankomend jaar? Geen flauw idee! In ieder geval een paar mooie tochten maken op de vette Harley die ik gekocht heb. En verder? We zien wel! Samen met de jongens krabbelen we beetje bij beetje weer op. Soms twee stappen naar voren en weer drie terug. De kunst is om één keer meer op te staan dan dat je gevallen bent. Dat hou ik voor ogen met de jongens. We proberen te blijven “vieren” dat je geleefd hebt. Maar -de tering- wat is dat moeilijk.

Het zal in ieder geval een jaar worden waarin ik en de jongens je nog meer ga missen. Een kroel, een zoen, samen lachen, samen huilen, ff dansen, ff gek doen en leuke dingen samen, met de jongens en met vrienden ondernemen.

Wat een gemis, het blijft onwerkelijk!

Love you scheet, dikke zoen.

Ik ben je kwijt zus. Vandaag al een jaar. Ik zoek je overal. Op straat, in mijn dromen, in de file en op het strand. Ik zoek je in een gesprek, in een liedje of in een hug. Ik staar naar de maan en zie je niet. Ik mis je. Ik mis je zo heel erg. Je armen, je lach en je luisterend oor. Je duidelijkheid, energie en je vrolijkheid. Het doet pijn hier zonder mijn grote kleine zus.

Doodmoe word ik van het zoeken, maar ik geef niet op. Nooit. Want ik begin je te vinden. Eindelijk, heel af en toe. In een vrolijk fladderende vlinder of een kwetterende vogel. In een felle discussie of in dance. In een glas wijn, een biertje of in de kroeg. Dan lachen we weer samen. De pijn lijkt minder. Ben ik je dan toch niet kwijt?

Soms heb ik je gevonden, je bent niet echt kwijt. Soms zie ik je zelfs lopen in de duinen of zitten op de maan. En als ik geluk heb, dan lach je, schud je met je krullen en zwaai je. En dan zwaai ik terug. Lachend. Naar mijn grote lieve vrolijke kleine zus. ❤️

1 januari 2018, 01.19 uur maakte ik nog snel deze foto en zeiden we elkaar gedag. Ik op vakantie, jij nog ff door feesten. Dit was de laatste x dat we elkaar zagen. Onwerkelijk, nog steeds. Je wordt zo gemist, lief mooi gek mens. Dikke ????

Eerste kerstdag, we zijn weer bijna thuis. Net als vorig jaar waren we in Rockanje. Vorig jaar gezellig gegeten met elkaar, niet wetende dat dit de laatste keer zou zijn. Vandaag op de begraafplaats geweest, een kerststukje bij jou gebracht en even bij je gezeten op het bankje in de zon. Daarna bij John, je jongens en bij Ma geweest.
Lieve Nicole, ik mis je zo.

Zo moeilijk, deze dagen, voor iedereen die je zo mist. Lieve Nicole, je bent weer zoveel in onze gedachten.....vorig jaar was geluk nog heel gewoon.
Lieve John en de jongens, bewonderingswaardig hoe jullie met het verlies omgaan...xx

Tja...kerst. Fijn met z’n allen bij elkaar, maar niet compleet. Zal zijn met een traan, maar hopelijk ook met een lach. We missen je! Xxx

Toch alles maar een beetje kerst gemaakt...... mis je