Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Wat hebben we van hem genoten, die prachtige vent. Afgelopen zomer liet hij zich niet tegenhouden, zelfs niet door zijn prothese. Bij het potje midgetgolf met ons kon hij niet de hele tijd staan, maar hij gaf niet op. Typisch Oli: altijd het beste ervan maken, niet opgeven, positief blijven. Een bijzonder mooie kerel.



Samen op vakantie, weekendjes weg met oud en nieuw, Thomas aanmoedigen bij de marathon, etentjes bij elkaar – we hebben zoveel mooie en bijzondere momenten gedeeld. Oli bracht altijd vrolijkheid, gezelligheid en energie.

Deze foto zegt alles: de lol die Thijm en Oli samen hadden, hoe vrolijk, blij en enthousiast Oli altijd was. Wat een geschenk dat hij in jullie – en ook in ons – leven is geweest.



We gaan nog talloze mooie herinneringen maken met elkaar. En Oli? Die is er altijd bij. In ons hart en in onze gedachten. Heel veel liefde, sterkte en een dikke knuffel voor jullie viertjes en alle mensen om jullie en Olivier heen.



Heel veel liefs!

Maartje, Thomas, Thijmen, Julie en Melle

Lieve Armand en Machteld, Ceder en Quirijn, familie en vrienden van Olivier,



Allereerst natuurlijk nogmaals alle sterkte voor iedereen. Wat een heftige en intense tijd is het afgelopen jaar geweest. De herinneringen en foto's blijven. En het allerbelangrijkste wat blijft is de onvoorwaardelijke liefde voor jullie zoon en broer. Vanaf het eerste tot het laatste moment en daarna.



Liefs,

Erik

Lieve vrienden, wat een groot verdriet en gemis, maar geweldig dat Olivier in jullie (en ons) leven is geweest.

Lieve Olivier,

Hier begon je leven net. Je moeder en jij kwamen langs op kraamvisite. Kaan en jij schelen slechts 3 weken. Dat lijkt weinig, maar in de babytijd telt elke dag en ik zag dat jij al echt verder was in je ontwikkeling. Zo kon jij al op je rug je hoofd omhoog houden om nieuwsgierig alles in de gaten te houden wat je moeder en ik deden (of deed je toen al buikspieroefeningen..?) Een actieve. knappe baby was je met een open blik en volgens mij ben je dat in de kinder- en tienerjaren gebleven.

Gek genoeg was ik intensief betrokken bij je eerste ontwikkeling -ik was erbij toen je moeder haar zwangerschap aankondigde op werk, samen gingen wij naar zwangerschapsyoga en liepen we rondjes met jou in de wandelwagen door Amsterdam-, maar daarna verloor ik je uit het oog. Je moeder en ik spraken vooral samen af, even zonder kinderen, om rustig bij te praten.

Pas jaren later zag ik je weer toen ik een kast bij jullie ophaalde in verband met mijn verhuizing. Jij stond op je skateboard een beetje nonchalant kunstjes te doen terwijl je moeder en ik de kast inlaadden. Ik herkende je meteen, al had je heel wat meer haar (bij Kaan is het gelukkig ook goed gekomen), je ogen en je blik waren nog precies als in dat prille begin van je leven.

Toen ik Kaan laatst een foto van je liet zien zei hij: "Hij is echt niet 14, maar 18 jaar ofzo." Ik herkende dat, er is iets in je uitstraling wat maakt dat je ouder, wijzer lijkt. En na het horen van de verhalen bij je afscheid denk ik dat het niet alleen je uitstraling was. Een verbinder zijn, vraagt om een bepaalde levenswijsheid. Wat had ik jou graag meer levensjaren gegund. Het mocht niet zo zijn. Het is wat het is, maar jongen, wat voelt dit als de omgekeerde wereld.

liefs Caroline