Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Hoe donker was voor jou die dag, dat jij het licht aan het eind van de tunnel niet meer zag.

Wij hebben Pascal leren kennen als een vriendje van onze jongste zoon Remco.
Van vriendjes op de basisschool tot eigenlijk meer twee broers uit verschillende families.

Door school werkzaamheden van beide moeders, en beide vaders als leiders van jullie voetbalteam, groeide dit uit tot een vriendschap van beide families.

Bij ons thuis was je altijd een spontane jongen, altijd tijd voor een praatje, een biertje, even samen roken of een potje darten.
Wanneer er bij ons tijdens een feestje een glas of een flesje bier over de tafel viel hoefde je meestal niet te kijken wie de schuldige was, door jouw manier van verhalen vertellen was dat gewoon het risico.

Het meest kolderieke moment van jou bij ons was toen je op een avond met Remco een potje ging darten bij ons in de schuur.
Een terug bouncende pijl van jou kwam, niet zoals bij ons in een pak drinken of in een volle fles 7-up maar in een volle, grote bus PUR-schuim terecht.
Een gedeelte van de PUR op de vloer in de schuur, maar Pascal dacht dat die bus beter naar buiten kon, en pakte de lekkende bus met beide handen vast en gooide die buiten op het terras.
Denk dat het darten nog geen 30 minuten heeft geduurd, het daarna reinigen van de handen met een schilmesje zeker 2 uur.
De volgende dag belde Wilma en zei dat het water in de wasbak niet goed weg liep.
Na inspectie van de sifon bleek er een perfect rond PUR-schuim bolletje in de zwanenhals te zitten.
Dit leverde jou bij ons de bijnaam Barry Purschuim op.

Afgelopen zondag een laatste groet, vandaag een laatste vaarwel, we zullen je nooit vergeten vriend.
Vaya con dios.

Wilma en Wilfried Siebes.