Voor duizend dingen zijn geen woorden
de horizon verdwenen in het niet
de tijd gaat ongemerkt in mij verloren
ben gevangen in bevroren verdriet.
Verdriet is tijdloos, zonder maat
de dagen gaan van niets naar niets
de klok die al zo lang stilstaat
wil verder maar ik kan het niet.
De mensen om mij heen gaan door
de tijd die heelt toch alle wonden
niemand die begrijpt wat ik verloor
toen we verslagen bij je stonden.
En als de horizon het sterrenlicht begroet
Dan mis ik je het meest
En huil, om dat wat is geweest
Jij bent gegaan…. voorgoed.
