Herinneren is een vorm van ontmoeten…

patricia,12 jaar jong

een bloemknopje
nog niet ontloken
is wreed geknakt
de levensdraad
abrubt afgebroken

ze had nog zoveel
kunnen betekenen
het leven
meer inhoud
kunnen geven
ze had de warmte
van een zonnestraal
de geur
van frisse morgendauw
de kleur
van jong ontwaakte liefde
de schoonheid van het zijn

dat alles is voorbij
nu bloeit ze
op het veld des Heren
als witte lelie voor altijd.

dit gedicht heeft een buurtgenote van mij voor ons geschreven en ik vond dat zo mooi juist omdat ze zelf ook een zoon is verloren die net het leger was ingegaan.het medeleven doet je dan zo goed omdat ze het echt weet hoe het voelt om je eigen kind te verliezen

Overige informatie
ik ben de moeder van patricia mijn eerste kindje
op het moment dat patricia overleed lag ik in het ziekenhuis vanwege depressie`s.op die bewuste 21 oktober wou ik voor de eerste keer geen bezoek die dag omdat ik nog erg verdrietig was om de dood van een vriendin die een dag of 4 voor mijn dochter kwam te overlijden.die dag zag ik mijn ex man naar binnen lopen met verpleging om hem heen,dat was al vreemd op die dag want er zou niemand komen.er kwam een verpleegster naar de huiskamer waar ik zat en ze vroeg of ik even wou meekomen,terwijl ze dat vroeg zag ik haar een grote brok in haar keel wegslikken.ik voelde dat er iets ergs was gebeurd.ik kwam het kamertje binnen waar mijn ex man ook stond en naar een paar stillen minuten zei hij"patricia is dood"patricia was op haar fiets naar het centrum gegaan om voor een vriendin een kadootje te gaan kopen,het heeft niet meer zo mogen gaan want patricia werd door een dronken bestuurster van haar fiets gereden.mijn lieve kleine vriendin zo ineens weg.mijn wereld storte in.
het is nu 11 jaar verder en ik mis haar nog erg denk elke dag aan haar.er is een stuk van mijn hart mee gestorven toen mijn meisje overleed en een engeltje werd.ze waakt nu over haar kleine zusje kim nu 21 en haar nieuwe broertje dylan nu 5 die patricia altijd zo graag wou hebben.kus van mama