Ik zal mij jou herinneren als een hele fijne, goedlachse en sympathieke badmintonvriendin. Je had een voor een vrouw ongebruikelijk krachtige slag. Met een gerust hart kon ik jou daarom - tijdens het Gemengd Dubbel - in het achterveld laten spelen, want jij kreeg die shuttle altijd wel weer over het net. Je maakte ook enige tijd deel uit van het Bestuur van de (toenmalige) Badminton Club Oegstgeest, en je organiseerde het jaarlijkse kind-oudertoernooi. De kracht die jij liet zien op de badmintonbaan, toonde je ook in de afgelopen periode toen die verschrikkelijke ziekte zich bij je openbaarde. We troffen elkaar nog wel enkele malen bij een lunch - samen met Anja, enkele weken geleden voor het laatst in de Leidse Waag. Elke keer weer in een volgend naargeestig stadium van je ziekte. In de Waag kon je tot mijn schrik nauwelijks praten en je deelde mee dat je alweer opgenomen ging worden, voor een week. Maar je bleef er vrolijk en optimistisch en positief bij. Het ging goed komen, al waren de vooruitzichten niet echt gunstig. Sneller dan gedacht moest je opgeven. Het is zo oneerlijk, je bent nog zo jong. Waarom? Ik kan alleen maar hopen dat je nu op een plek bent zonder pijn, in geluk en vrede. Bedankt voor alles!

Ik wens de familie van Paula heel veel sterkte en kracht met dit grote verlies.

Dag lieve Paula, lieve nicht,
Ik zal je nooit vergeten. Nooit dat ik je niet meer mis. En waar je nu ook bent ik hoop dat het er goed voor je is.

Xxx Henriëtte en Dirk