“Hello darkness, my old friend”, stond op jouw T-shirt toen je in het ziekenhuis lag.
Peter, jij bent altijd in geweest voor een goeie grap!
Je was stilgevallen op het laatst terwijl je van het spreken je kracht had gemaakt…soms onnavolgbaar gedetailleerd, maar altijd oprecht, toegewijd en met veel humor…
De eerste keer dat we elkaar echt goed leerden kennen was tijdens een uitstap naar Londen met de middelbare school. We waren adolescenten, zaten in onze New-Wave periode en ons kapsel moest eruitzien zoals dat van Bono van U2 of, beter nog, dat van die bassist van Duran Duran. We waren zoekende naar zekerheden en op zoek naar een identiteit. We hadden nog geen verantwoordelijkheden en gedroegen ons ook zo. De basis van onze vriendschap werd daar in Londen gelegd.
En andere herinneringen gaan natuurlijk over de legendarische ‘Just-The-Boyz-weekendjes’, maar ook samen een hilarisch verblijf in Praag dansend op Boney M, stevige nachten op het Stratumseind, in de Altstad, en de dag nadien gaan squashen om de kater weg te meppen…, een wedstrijd van Ajax-PSV in het Olympisch stadion tussen de harde kern van Ajax en niet durven juichen als PSV scoorde…, concerten in Paradiso Amsterdam, ’s nachts zwemmen in een Amsterdamse gracht en in onze onderbroek in het Red Light District onze kleren terug gaan zoeken, mooi zicht moet dat geweest zijn… “Goed feestje”, zei je, nadat we het huis van je ouders enigszins hadden ‘afgebroken’, een feest dat de geschiedenis zou ingaan als ‘het pergola-incident’. Een goed feestje inderdaad, toch iets te uitbundig gevierd misschien…? Zotte, geweldige momenten. Herinneringen, toffe herinneringen… te veel om op te noemen.
Peter, het zal vaker gezegd worden, maar het kan niet genoeg herhaald worden: jij die altijd klaarstond voor een ander met steun, raad en daad met veel betrokkenheid, liefdevol …jij die het cement was tussen de Boyz…
Peter, en nu ben je stilgevallen, stilgevallen maar nog volop aanwezig in onze gedachten en in ons hart…
Rust zacht allerbeste vriend!
Ik zien u graag!”