Herinneren is een vorm van ontmoeten…

In memoriam Peter Verboven



Donderdagmiddag 30 januari is na een kort ziekbed sportvriend, ex-trainer en coach van KSV handbal Peter Verboven overleden.

Peter was dit seizoen als hoofdtrainer werkzaam bij Handbalvereniging Westsite en had daar ondertussen goed zijn draai gevonden.

In de afgelopen weken liet zijn gezondheid hem ernstig in de steek wat uiteindelijk vorige week donderdag resulteerde in een opname in het ziekenhuis in Alkmaar.

In de dagen erna is Peter goed onderzocht en daar is uit gebleken dat de situatie dusdanig erg was dat de kans op herstel zeer klein was.



De woorden Handbal en Peter kan je eigenlijk in één keer uitspreken want handbal was zijn leven. In onze laatste mailwisseling heeft hij dit nog een keer benadrukt hoe gelukkig hij was ondanks het feit dat hij regelmatig persoonlijk wel eens in de knoei zat. Hij is spreekwoordelijk in het harnas gestorven en ik weet zeker dat hij dit niet anders had gewild.



Toen Peter in 1986 in het kielzog van zijn vriend Rolf Seng bij KSV kwam, gebeurde er iets. Met zijn passie en gedrevenheid wist hij het toenmalige herenteam dus danig te motiveren dat iedereen er voor ging. Binnen twee jaar werd promotie afgedwongen naar de landelijke tweede divisie en dit was voor onze vereniging een grote mijlpaal. Hoogtepunt was de memorabele kampioenswedstrijd in “uitverkochte” sporthal de Horst waar onder begeleiding van een heus dweilorkest de buit binnen werd gehaald.

Een wedstrijd waar nog lang over is nagepraat en die door de “Old Stars”zo af en toe op de video nog wel eens wordt bekeken.

Peter heeft daarna zijn heil gezocht bij de heren van Slotervaart waar hij een paar jaar ook zeer succesvol is geweest. Daarna is hij uit de handbal wereld gestapt en zijn we elkaar bijna 18 jaar uit het oog verloren.

Achteraf heeft hij pas gehoord welke invloed de jaren bij KSV hebben gehad op het fundament waar de vereniging de laatste 10 jaar van heeft geprofiteerd. Niet alleen zijn geïntroduceerde spelpatronen maar ook zijn passie zijn de basis geweest van het technisch beleid. KSV stond en staat nog steeds bekend om het technisch goed verzorgde en fairplay handbal.



Toen KSV in 2008 op zoek was naar een nieuwe hoofdtrainer werd Peter door zijn vriend Aad Bos naar voren geschoven. Het gesprek met het bestuur was direct inhoudelijk goed en al snel bleek dat Peter nog even gepassioneerd over handbal kon praten dan in de jaren daarvoor.

Onder zijn leiding promoveerde dames 1, het vlaggenschip van KSV in het eerste jaar al naar de hoofdklasse en dit was wederom een mijnpaal in de historie van de vereniging.

Vol trots liet Peter zich met zijn dames op de platte kar door ’t Kruis rijden en wat genoot hij daar van.

In de jaren daarna zette hij zich met volle overgave in voor de club want zoals hij vaak tegen mij heeft gezegd, was KSV zijn club. Niet alleen voor de senioren maar ook voor de jeugd was er veel want volgens Peter heb je zonder aanstormend talent geen toekomst. Een paar keer per jaar evalueerden we de samenwerking bij ons in de veranda in de tuin. Vaak had hij het daar over want dan konden we rustig 3-4 uur over van alles en nog wat praten.

Enthousiast maakten we dan plannen voor de toekomst en aan visie ontbrak het op dat moment zeker niet.

De laatste twee jaar waren voor Peter lastig want de selectie werd vooral geteisterd door verloop en blessures. De smalle basis ging zijn tol eisen en ondanks al zijn inzet en die van het team kon degradatie niet worden voorkomen.

Vorig seizoen hebben we in een van de zoals hij het noemde “tuin”gespreken besloten om uit elkaar te gaan.

Een beslissing waar zowel het bestuur, de selectie als Peter veel moeite mee hebben gehad omdat er in die 4 jaar een hechte band was ontstaan. Met zijn meiden had hij in de loop der jaren sportief een haat liefde verhouding opgebouwd die met name tijdens mindere prestaties naar boven kwam.



Dat Peter echt iets voor de vereniging en zijn meiden heeft betekend werd afgelopen week wel duidelijk.

Nadat zijn vriend Rob Blokdijk mij zondagavond over zijn situatie had geïnformeerd was iedereen na dit bericht duidelijk aangeslagen.

Dagelijks werd ik gebeld of ik al iets meer wist, “kunnen we al heen of zullen we kaarten sturen” waren vragen die werden gesteld. Vanmiddag stapte ik om 16.00 uur in Wageningen in de auto en zag dat ik een paar gespreken had gemist waaronder die van Rob Blokdijk.

Het bericht dat Peter was overleden kwam als een complete verrassing en ik kon het nauwelijks geloven. Niemand maar dan ook niemand had verwacht dat het zo snel zou gaan.



Een ieder bij KSV zal Peter herinneren op zijn eigen manier en dat is precies wat hij ook graag zou willen.

Persoonlijk zal ik niet alleen terugdenken aan de beruchte “tuin”gesprekken maar vooral aan zijn enthousiasme, zijn passie voor de handbalsport en zijn opgeruimde karakter.

Peter en sportvriend, deze laatste wedstrijd kon je niet winnen en dat doet ons allen veel pijn.

Een ding weet ik zeker nl. dat je spelpatronen, je passie en je enthousiasme de komende jaren weer een belangrijke bijdrage zullen leveren aan de toekomst van onze vereniging.

Namens alle leden, vrijwilligers, ouders en het bestuur wil ik je bedanken voor alles wat je hebt gedaan voor zoals je zelf altijd zei:”Mijn club KSV”