Lieve pa, als eerste van de familie kwam jij op de wereld, later zouden er nog 6 broers en zussen volgen. Als eerste ga je er ook weer vandoor.
In een tuindersgezin ben je opgegroeid. Ma na een afspraakje thuisgebracht en nooit meer losgelaten. Pas na ruim 50 jaar moest je haar laten gaan.
Met veel plezier getuind en gewoond aan de Zwartendijk. Ook wij hielpen graag een handje mee met irissen trekken op zondagmorgen, of je later bekroonde, geplozen chrysant zakken. Soms mochten we mee naar de veiling, en uit vakje 1094 je veilingbrief halen. Dan handje raden in de kantine voor een reepje.
Een van je 2 passies was de voetbal. Vele jaren lang ben je met veel plezier leider van een elftal geweest, en je ging helemaal voor als "jouw" jongens een wedstrijd hadden. Een kratje bier in de kleedkamer bij winst was de beloning. Daarnaast was je ook nog grensrechter, papierprikker en flinke afnemer in de kantine. Zaterdag, zondag, en wij mochten/moesten mee. Zo hebben we menig voetbalveld gezien in de regio. Het veld was je passie.
En als we het dan toch over een bal hebben, vele jaren was je op de dinsdagavond fanatiek op de bowlingbaan. Bij team de Wilde heb je menig strik en spare gegooid. Toen de bowlingbaan afbranden moest je daar noodgedwongen mee stoppen.
Helaas na vele jaren de tuin en het huis toch moeten verkopen. Naar de Verdilaan verhuisd en ma vond achteraf dat jullie dat vele jaren eerder hadden moeten doen. En doordat je niet meer werkte, nou ja, niet meer hoefde te werken omdat je al 65 was, kreeg je meer vrije tijd voor je ander passie, kaarten. Was het voorheen de maandagavond met Jo en Nick, bij jullie thuis, daarna werden het de maandagmiddag, maandagavond, woensdagmiddag, donderdagmiddag, vrijdagavond bij de voetbal of het vrondel en soms nog een marathon om het niet af te leren. We moesten een flinke agenda bijhouden om langs te kunnen komen. Vaak kwam je toch weer met een ring worst, een cadeaubon of een biefstuk thuis, die Loek dan voor je klaar ging maken en je op de Sweelinck smakelijk opat.
De vaste donderdagavond bij ons thuis voordat je naar de voetbal ging, je vaste shoarma avond in de Hoek en de zaterdag bij Kleine Jan waren een gewoonte geworden en je hield wel van vaste gewoonten.
Bij ieder evenement in Monster, of het nu de wielerronde, de intocht van sinterklaas, de avond vierdaagse of de halve marathon was, je stond aan de weg om de overstekers te begeleiden. Op je 75ste moest je daar ineens een cursus voor doen, maar ook daar draaide je je hand niet voor om. Hij deed het gewoon even.
Na zo'n 18 jaar verhuisd naar de Masemude, gelijksvloers bleek toch prettiger voor ma en jullie genoten vooral van de koffieochtendjes op de woensdag. Helaas heeft ma daar niet zo lang van kunnen genieten, maar voor jou was het daar wel prettig, dat er altijd mensen om hem heen waren.
Één vaste avonden in de week eten bij Ellen en Loek, samen met, af en toe een prakkie laten maken door je huishoudelijke hulp en de kant en klaar maaltijden bij hoogvliet, je redde je gelukkig prima in je eentje.
Maar vorig jaar kwam er een kink in de kabel. Om een lang verhaal kort te maken, het begon met een hoestje en eindigende in een pittige operatie. Het duurde even voor je er weer bovenop was, maar ook daarna genoot je nog volop van het leven, dit keer zonder je eerst zo gelievende shagje. Want na 70 jaar was het je gelukt om te stoppen, petje af.
Maar 2 maanden geleden begon je wat te kwakkelen, je kreeg het steeds vaker benauwd, en ik zei nog gekscherend, "ja, dan moet je maar wat meer gaan bewegen" maar na 2 weken ging je toch met de ambulance naar het ziekenhuis. Een gedeelte ingeklapte long zorgde voor benauwdheid en er bleek later dat een longtumor in te zitten, hoe wrang, nu je een jaar gestopt was met roken. Na 2,5 weken kon je weer weg uit het ziekenhuis. Naar huis was geen optie meer, maar na een kort verblijf in de Lier kon je bij het Duinhof terecht. En kreeg je daar een eigen kamertje. Ook deze verhuizing bleek helaas van korte duur, na een kleine week moest je weer met de ambulance naar het ziekenhuis, dit keer met een flinke longontsteking in je andere long, die je uiteindelijk fataal is geworden.
Wij zijn wel heel blij dat je zoveel aanloop heeft gekregen in het ziekenhuis, want, zoals gezegd, je had nu eenmaal mensen om je heen nodig. De laatste verhuizing naar het hospice, die er aan zat te komen heb je niet meer afgewacht en verder lijden is je bespaard is gebleven. Je bent heel rustig ingeslapen.
En zoals je 48 jaar lang andere naar hun graf gedragen heeft, zo gaan wij jou straks een plekje geven.
Pa, doe de groetjes aan Ma.
Rust zacht pa, je luide stem is stil.