Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Pieter was een van mijn promotoren. Begin jaren ’90 had hij een grote subsidie binnengesleept, een zogenaamd Aandachtsgebied bij NWO, waarop een aantal promovendi vier jaar aan de slag konden bij PI research. Het was een prestatie waarop hij trots was. In de begeleiding was Pieter kritisch betrokken op de resultaten maar hij gaf vrijheid op het proces. Verder was hij altijd goedgemutst en keek met tevredenheid terug op wat hij professioneel meegemaakt had en daar vertelde hij ook graag over. Ik heb een blijvende herinnering aan een markante man die aan het begin van mijn loopbaan veel betekent heeft. Beste familie, gecondoleerd met het verlies van jullie man, vader en opa.

Bedroefd hebben wij kennisgenomen van het overlijden van Pieter.

Pieter was lange tijd als bijzonder hoogleraar vanuit de Vrije Universiteit verbonden aan het Paedologisch Instituut, en daarmee aan PI Research. Hij leidde in geheel eigen stijl een groep AIO’s en onderzoekers. Het onderzoek richtte zich op de ontwikkeling van deelvaardigheden voor lezen en spellen, in een tijd waarin ‘dyslexie’ voor velen nog geen bekende term was. De inzichten die deze onderzoeken opleverden leidden tot handelingsadviezen voor leerlingen waarbij het lezen en spellen niet vanzelfsprekend ontwikkelt. Uiteindelijk zijn deze adviezen vertaald naar praktijkproducten waar het veld écht wat aan heeft gehad, zoals Copy-Zoo en het PI-Dictee. Een unicum voor academisch onderzoek. Pieter heeft hiermee een fundamentele bijdrage geleverd aan de orthopedagogiek én het onderwijsveld. Wij zijn hem daarvoor zeer erkentelijk en bouwen hier vandaag de dag nog steeds op voort.

We herinneren ons Pieter als een markante man. Een man die zich liet horen als er iets waar hij aan hechte in het geding kwam. Zo was hij de laatste medewerker in heel het PI gebouw die rookte in zijn werkkamer. Dat dit gedoogd werd zegt iets over de waardering die er voor hem was. Als jonge medewerkers keken sommigen onder ons hier met verbazing naar.

Pieter was een voorbeeld in hard werken afwisselen met ontspannen op het water. Zeil of schaats wanneer dat kan, was het devies. Ook sprak hij op het werk met warmte over zijn kinderen. De komst van zijn kleinkinderen vormde hierbij een hoogtepunt. Zo trots!

Wij wensen zijn familie veel sterkte met dit verlies.

Namens PI Research,
Gonnie Albrecht

Pieter…. In eerste instantie mijn collega-Gildegids.
Twee jaar na mij “afgewandeld” (2018) , zoals dat bij het Gilde genoemd wordt, als je na de opleiding je certificaat hebt behaald voor stadsgids bij Gilde Amersfoort.
We kwamen elkaar vaak tegen in de stad, tijdens een stadswandeling of bij een lezing of zomerborrel.
Ik hield van zijn humor, zijn oprechte en warme belangstelling in de ander.

Toen kwam “Corona”… 2020… bijna alles lag stil en op een dag liep ik door de Langestraat, een beetje “met mijn ziel onder de arm”… Ik had bijna niets te doen. En daar kwam Pieter aan: vrolijk, opgewekt. We kletsten wat en hij vertelde al gauw dat hij druk was met de opleiding voor schipper bij
“ Waterlijn”. “Waarom doe je niet mee? “ vroeg hij. “De opleiding is net begonnen en het praktische gedeelte: leren varen en vertellen, kan wel doorgaan”. Ik hoefde er niet lang over na te denken.
Zo kwam ik, dankzij Pieter, door de Coronatijd heen en werden we ook collega’s bij Waterlijn.
Ik ben hem daar nog steeds dankbaar voor. Ik vaar alweer voor het vierde jaar en ik heb er heel veel plezier in. En als extra bonus heb ik er een geweldig leuke en lieve jaargroep bijgekregen en heel veel fijne collega’s.

Later ( 2023) kwam ik Pieter weer eens tegen in de Langestraat. En na even bijgepraat te hebben vroeg hij mij of ik geen coach wilde worden bij het Gilde. Ik moest er even over nadenken. Pieter was voorzitter van het coaching team en was op zoek naar een ervaren stadsgids voor de uitbreiding van het team. Bij het Gilde wordt elke stadsgids één keer per twee jaar gecoacht , zodat we met elkaar het niveau van de wandelingen hoog houden. Ik vond het een eer dat ik hiervoor gevraagd werd en ik reageerde dan ook positief. En zo had ik er dankzij Pieter weer “een baantje” bij. Al twee jaar maak ik met veel plezier deel uit van het coaching team bij het Gilde.

“En nu wil ik je niet meer zien hoor” grapte ik tegen hem. Elke keer als ik je tegenkom, heb je weer een baantje voor me. De laatste keer (nog niet zo lang geleden, kwam ik hem tegen in de stad, terwijl hij een gildewandeling liep met een groepje mensen. We maakten even contact en lachend liep ik met een grote boog om hem heen. Hij lachte ook. Dat was het laatste…
Nu zal ik hem nooit meer tegenkomen....
Tja, zo bedoelde ik het nu ook weer niet.

Pieter, Je was meer dan een geweldig fijne collega bij het Gilde en bij Waterlijn.
Je kon wel eens wat bruusk uit de hoek komen, maar ik kon heel goed met je overweg.
Je had een hart van goud en was een fijn mens.
Ik zal je missen!

Lenske.

Beste Pieter,
In de boot hebben we elkaar nooit getroffen. Op het land vaker. Ik wens de nabestaanden en de direct betrokkenen veel sterkte.
Robert van Spronsen
Hemus

Op roeireis door Duitsland stond Pieter ineens rechtop in de boot. “Hoor! Een Wielewaal. Ja hoor, het is er echt een.” Tijdens de reis leerde ik Pieter kennen als een vriendelijke en geïnteresseerde man die me inspireerde. Ik schrok enorm van het bericht van zijn overlijden.
Ik wens de familie veel sterkte.
Marcoen Hopstaken

Ik zal Pieter op maandag missen met zijn altijd vriendelijke.groet ,, hallo Wim ! wanneer hij ging roeien of terug kwam.
W.Bosman

Lieve Pieter, we ontmoeten elkaar vaak in de binnenstad van Amersfoort. Jij loopt er en ik loop er en we komen elkaar zomaar tegen op de Hof of op een ander plein. Vaak gaan we dan zitten op een bankje om elkaar te vertellen hoe het leven erbij staat. Geen diepgravende gesprekken, wel vertrouwde gesprekken.
Ik ken je via Raijmond, maar die bankjes in de stad, die zijn van ons tweeën.
Ik ga dat missen. Dank voor het vertrouwen
Alet

Wat ou het goed zijn Pieter om samen terug te kijken naar het werk voor de toercommissie zoals het plannen van de jaaartlijkse toerkalemder en de onvvergetelijke meerdaagse tochten in he buitenland. Weemoedig ga ik alleen terug in de tijd. Ik denk dan aan 2012 en 2013 , toen roeiden we in het voormalige Oost Duitsland over de Havel, de Peene en de Kummerower See. Altijd prachtig weer, goede stemming in de groep, heerlijke lunches aan picknicktafels of in het gras van de oevers van de rivieren waarop we onze tochten maakten.

De laatste jaren kwam ik jou vaak op maandag tegen, jij fietsend van Hemus naar huis en ik op weg om te gaan roeien. Berhalve vrolijk zwaaien riep je ook altijd hoe het roeiwater was, prachtig glad, knobbelig of veel golven dus hard trappen en niet verder dan de draden! Wat zal ik het missen jouw gulle zwaai, vrolijke lach en de attente informatie over wind en water.
Dag Pieter, hiermee neem ik afscheid van je en wens jouw lieve familie sterkt met het verwerken van het verlies.
Corry Vlot