Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Priscilla,
Vanochtend bladerde ik door het mooie memories magazine dat we een paar maanden terug maakten voor ons kampeerweekend met een terugblik op de afgelopen 40 jaar. En kwam ik jou ook regelmatig tegen, want jij was er bijna de helft van de keren bij (net als Nick die blij was dat je net een jaar later kwam en jouw tent op z’n kop kon zetten ;-).
Ik ging weer even terug in de tijd met herinneringen aan de verkleedfeestjes met jou in je 80’s outfit, onesie (die het hele weekend aanbleef vanwege de kou), als prinses of samen jouw ‘Johnnie’ als Kees Flodder, jij in de rode sloof in actie voor de heerlijke diners van het kookteam of de lekkere pizza’s uit de pizzaoven, het bamzaaien, het weerwolven bij de haard, in je fietspak omdat je zo stoer een week later de Alpe d’Huez opklom, de foto van koning Tijmen waar je hem even afstand aan tante Joke of gewoon met een dikke trui en een biertje kletsen aan de picknicktafel op het veld of een spelletje speelde.

Het maakt heel verdrietig dat je er niet meer bent en er niet meer bij zal zijn. Dat we geen nieuwe herinneringen meer kunnen maken.
Wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt. En dat geldt gelukkig ook voor deze herinneringen. ♥️

Lieve Tijmen, we denken aan je!
Liefs ook van Nick,
Paulien

Dat ik de bloemen zie zo blij en bont,
komt door de kleuren op de achtergrond,
daar staan verdriet en pijn,
al de sores van het leven,
zij hebben aan de bloemen kleur en glans gegeven.
~Toon Hermans~

Lieve Priscilla,
Jij gaf het leven veel kleur en glans voor de mensen om je heen...nu schitter je helaas niet meer onder ons, maar ver weg aan de hemel. Maar jij en je werk blijven altijd schitteren. Iedere zonnebloem klein of groot (met name de kleintjes) zal mij aan jou herinneren. Rust zacht lieve Priscilla.


Liefs Linda W

Ik fietste vanmiddag naar een afspraak via de Adriaan Pauwstraat in Delft en daar stonden langs de weg deze zonnebloemen. Wat maakte dat ik stopte was dat de lange bloemen op de hoek stonden van de van Bossestraat; de straat waar jullie samen woonden. Ze stonden met hun kop naar beneden en ik moest denken aan de metafoor die jouw broer gebruikte tijdens de samenkomst, net zoals dat ene lied "zeg me dat het niet zo is" sinds vrijdag maar door mijn hoofd blijft spelen. Rust zacht, lieve Priscilla.

Lieve Priscilla,

Al bijna twintig jaar komen we samen op familiekamp in Één. Ik weet nog dat Jannie je voorstelde tijdens de vergadering op woensdagavond als Tijmen zijn ‘parel van smaragd’. Samen zaten we in het kookteam. We ondersteunden de chefs in hun culinaire diners, die we later aten aan de camping-tafels op het veld. Uren sneden we samen uien, wortels, prei, bietjes, soms voor wel 70 man. Ik denk terug aan de mooie, ongedwongen gesprekken die we hadden tijdens dat snijden, aan de picnictafel voor het huis. Biertje erbij, één schouder verbrand door de zon. Het is zo ontzettend verdrietig dat jij er niet meer bij zal zijn. Ik hoop dat Tijmen gesterkt zal zijn en blijven door de enorme liefde die er tussen jullie is en was. Heel bijzonder dat te mogen meemaken ook toen weer, twee weken terug in de Biergarten.

De foto is er eentje uit vele van de geliefde familiekamp uitjes. Jij en Tijmen kwamen op de fiets naar Maallust.

Alle liefs, ook van Gijs, Marieke