Lieve Regina,
Meer dan veertig jaar geleden.
Jij, leerling voortgezet onderwijs. Ik, jouw leraar Engels. Jij, zoekend. Ik, een luisterend oor.
Enkele jaren na het behalen van je diploma.
Jij belt spontaan: zullen we binnenkort uit eten gaan? Ik verrast: ja leuk. Het begin van een traditie, ons jaarlijks etentje.
De afgelopen vijfendertig jaar.
De traditie wordt, weliswaar enkele malen onderbroken, voortgezet. De laatste jaren steeds trouwer. Fijne gesprekken. Het ene moment luchtig, het andere diepgaand. Altijd weer wordt de draad vanzelfsprekend opgepakt, alsof we elkaar de week daarvoor nog hebben gesproken. Al lang niet meer eenzijdig het luisterend oor. De momenten worden gekoesterd.
Begin maart 2020.
Ik bel: zullen we vanwege Corona ons etentje maar uitstellen? Jij: ja, misschien wel verstandig, doen we het gewoon als het allemaal voorbij is.
Nu.
Niet langer die vanzelfsprekendheid dat we elkaar weer zien en ons gesprek voortzetten vanaf het punt waar we vorige keer waren gestopt . Een abrupt einde aan onze bijzondere traditie. Verbijstering. Veel te vroeg. Ik zal je missen.
Kaley en dierbaren, heel veel sterkte. Ik hoop dat jullie kracht vinden in mooie herinneringen.
Michel
