Samen verstoppertje spelen, samen voetballen en samen schommelen bij jullie in de tuin. Mooie herinneringen aan jaren geleden.

Remco, rust zacht.

Richard Ball

Woensdagavond 21 januari; de telefoon gaat en dan ..........................ziet de wereld er opeens helemaal anders uit. We kregen het afschuwelijke,trieste bericht van jouw overlijden. Wat zijn we verslagen!!!!! Onvoorstelbaar, wat een vreselijk groot verdriet opnieuw voor onze familie!
Die avond gingen mijn gedachten al snel terug naar hoe het allemaal begon; je moeder en ik samen zwanger en we kregen allebei een zoon!
Wat waren we trots en blij en jullie groeiden eigenlijk samen op. Vele bezoekjes naar elkaar, vaak op visite bij oma van Leeuwen, heel veel jaren achter elkaar kamperen met onze gezinnen en de vrienden Kees, Bep en Dennis, weekendjes weg, gezellige logeerpartijtjes.
Zoveel leuke herinneringen!!
Je was een behoorlijk druk, stoer en grappig mannetje, Je durfde echt altijd alles, klom overal op en sprong van de hoogste rotsen op vakantie en leek geen angst te hebben. Toch zat achter dit "stoere" ventje een hele gevoelige en soms onzekere jongen.
Je hebt het toen ook een periode erg moeilijk gehad.
De laatste jaren kreeg je opnieuw psychische problemen en dat was natuurlijk zeer zwaar voor jou! Maar met heel veel hulp en alle liefde van je ouders, zussen en vrienden en ook de therapeuten vocht je tegen deze ziekte. Wat moet je het moeilijk gehad hebben Remco!!Waarom is deze ziekte toch zo moeilijk te behandelen? Waarom kon jij niet geholpen worden? Dat vind ik soms zo oneerlijk! Sommige mensen zeggen; iemand is "zwak van geest', maar dat is helemaal niet zo vind ik. Daar word ik erg boos om. Want wat moet je juist vreselijk sterk zijn om elke keer opnieuw dit gevecht aan te gaan. Al die onrust in jouw hoofd die maar niet wegging. En dan elke keer weer opnieuw die strijd te moeten aangaan....... Het werd je uiteindelijk echt teveel, je was doodmoe van al die onrust in jouw hoofd en wilde alleen nog maar rust................................................
Lieve Remco, we moeten helaas allemaal verder zonder jou en dat is haast nog niet te bevatten. We zullen er altijd zijn voor jouw ouders, zussen en je zwagers en in onze gedachten blijf je voor altijd bij ons.
We missen je zo!!!!!! Rust zacht jongen xxxxx

Lieve Anke en familie en vrienden,

Ik ben een goede vriendin van je schoonzusje Ingrid van Ton en we hebben elkaar ook wel eens ontmoet, al is het lang geleden want ik woon niet meer in Nederland. Via Ingrid hoorde ik het verdrietige nieuws van Remco. Al hoewel ik Remco nooit heb gekend, denk ik dat het een hele bijzondere jongen is waar jullie trots op mogen zijn, als ik de vele, mooie berichten lees. Ik leef ontzettend met jullie mee en moet elke dag aan jullie denken. Jammer genoeg hebben jullie al veel meegemaakt maar daardoor hebben jullie ook een hechte familie die jullie ongetwijfeld zullen steunen. Remco zal voor altijd aanwezig zijn in menig hart. Ik wens jullie ontzettend veel sterkte.
Heel veel liefs, Inge

Lieve Remco,

Wat blijf jij mij toch verbazen, dat je dit gedurfd en gekund hebt. Lefgozer!

Toen ik je leerde kennen op de basisschool waren we niet direct vrienden. Het eerste jaar had je het moeilijk bij ons in de klas. ‘stadsrat’ werd je genoemd, je had een hekel aan dit woord.

We groeiden naar elkaar toe en waren uiteindelijk elke dag met elkaar. Je werd m’n beste vriend. Voetballen, sleutelen, polderen ja we deden het allemaal. Maar er heerste altijd wel een soort competitie tussen ons, deed de 1 gek dan deed de ander nog gekker. Je vond dat er altijd een overtreffende trap moest zijn en zocht deze dan ook regelmatig op. Want als er eenmaal wat in je kop zat, dan zou dat gebeuren ook!

Rond de middelbare school vormde zich, in het kassie aan de zuipbuurt en op Michael z’n  zolderkamer, onze groep, waarvan jij duidelijk het middelpunt was. De troublemaker, de ijdeltuit en de regelneef.

Kreidlers waren heel belangrijk, want je vader had er vroeger ook 1 en die ging het hardste van heel Maasland. Trots was je daarop. Toch zou jou kreidler net even wat harder rijden, gewoon omdat het kon. Nee, we hebben ons nooit verveeld met jou…!

Lieve Remco,
We hebben gelachen,
We hebben gehuild,
We hebben gefeest,
We hebben gevochten,
Jij was onze barre man,
Jij was ons gappie,
Jij was onze beer,
Jij was 1 van ONS en je blijft 1 van ONS!

Rem zonder strijd geen overwinning, we houden van je en we hopen dat je gevonden heb wat je zocht. De laatste jaren had je het verschrikkelijk moeilijk, uiteindelijk werd je voor ons onbereikbaar. We zijn blij maar intens verdrietig dat je na jaren van strijd eindelijk je rust gevonden hebt.

Het ga je goed! Liefs je maten.

Gecondoleerd en veel sterkte met dit enorme verlies.
Wij zagen elkaar op 15 november 2014 op het feest van Jaap van Woerden.

Hans en Janneke van Noorloos- van Woerden
en kinderen