Lieve Iris, familie en vrienden,
Toen ik onze herderpup Sky voor het eerst uitliet kwam ik René toevallig tegen. Hij liep toen volgens mij zonder Dubh en Jim was er nog niet. René begon spontaan een praatje met me en ik vond hem direct een sympathiek persoon.
Enkele weken later kwam ik hem weer tegen, toen met Jim als pup. Ook onze honden hadden een klik en als ik met Sky in de buurt van jullie huis was begon ze gelijk aan de lijn te trekken, kwispelen en grondig jullie voordeur te besnuffelen.
Soms belde ik aan om te vragen of Sky met Jim mocht spelen en het antwoord was altijd positief. De honden raasden dan dwars door jullie tuin of we gingen een lange wandeling maken.
Hoewel we elkaar amper kenden waren de wandelingen altijd erg aangenaam en was een nooit een ongemakkelijke stilte. René vertelde over zijn Vizla, het jagen, zijn werk, hoe hij jou Iris in de bergen had ontmoet, over zijn familie en vrienden die niet bepaald in de buurt woonden, maar waar hij duidelijk warme gevoelens voor koesterde.
Tijdens een van de wandelingen vertelde hij eens dat hij ziek was geweest. Helaas vertelde hij een paar maanden later dat de ziekte weer terug was gekomen en over de behandelingen die hij kreeg. Ik was altijd vol bewondering dat hij zo kalm en nuchter was, ook toen hij voor het eerst zijn stoma had. Hij toonde nooit zelfmedelijden en nam het zoals het kwam. René had een kalme kracht over zich.
Want ook toen bleek dat het herstel toch moeilijk ging en dat er weer uitzaaiingen waren bleef hij daar kalm over vertellen. Wel maakte hij zich zorgen over Iris en de honden.
Ik heb René in die korte tijd leren kennen als een mooie, kalme maar sterke, sympathieke persoonlijkheid. Ik wens jullie allen heel veel sterkte om dit verlies een plaats te geven. Hopelijk geeft het jullie wat steun door te realiseren dat René - zelfs door mensen die hij toevallig tegenkwam - werd gezien als iemand die er toe deed, iemand die je graag tegenkwam.
Edwin, Bianca en Sky
